تبيين شكاف بين قصد و رفتار در رعايت پروتكل هاي بهداشتي ويروس كرونا براساس متغيرهاي خود كنترلي صفتي و كاركردهاي اجرايي

مقدمه: كوويد-19 (COVID-19) يك بيماري بسيار عفوني است كه به سرعت در سراسر جهان در حال انتشار است. يكي از اقداماتي كه از روزهاي اول همه‌گيري براي جلوگيري از انتشار بيشتر ويروس توصيه شده است، رعايت پروتكل‌هاي بهداشتي است. علي‌رغم توصيه‌هاي مكرر، هنوز هم بخش قابل توجهي از افراد ضمن داشتن قصد رعايت پروتكل‌ها، در رعايت كردن آنها دچار مشكل هستند. پژوهش حاضر با هدف تبيين شكاف بين قصد-رفتار در رعايت پروتكل‌هاي بهداشتي ويروس كرونا بر اساس متغيرهاي خودكنترلي‌صفتي و كاركردهاي اجرايي طراحي شده است. روش: روش پژوهش حاضر علي- مقايسه‌اي بود و جامعه آماري آن افراد بزرگسالي بودند كه به اينترنت دسترسي داشتند. نمونه اين پژوهش شامل 60 نفر از بزرگسالاني بودند كه بر اساس روش نمونه‌گيري در دسترس و معيارهاي ورود انتخاب شدند و پس از همتاسازي در دو گروه با شكاف-قصد بالا و پايين جايگزين شدند . شركت كنندگان اين پژوهش به پرسشنامه‌هاي خود كنترلي تانجي (2004) و آزمون‌هاي دسته‌بندي كارت‌هاي ويسكانسين (1948)، برو نرو (2002) و حافظه فعال ان بك (1958) و پرسشنامه محقق ساخته شكاف قصد-رفتار پاسخ دادند. براي تحليل داده‌ها از آزمون يومن ويتني و آزمون استقلال (كاي دو) استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بين اين دو گروه از نظر صفت خودكنترلي تفاوت معناداري وجودندارند، اما از نظر كاركردهاي اجرايي تفاوت معناداري وجود داشت (P=0.05). نتيجه‌گيري: در مجموع مي‌توان چنين نتيجه گرفت كه كاركردهاي اجرايي در تبديل قصد افراد به رفتار نقش اساسي ايفا مي‌كند.