اثربخشي گروه درماني شناختي متمركز بر طرحواره بر تعديل طرحواره هاي ناسازگار اوليه در دختران نوجوان از خانواده طلاق

مقدمه: مدل درمان متمركز بر طرح‌واره يانگ تلفيقي ابتكاري از رفتاردرماني شناختي با گشتالت و روابط موضوعي رويكردهاي روان‌كاوي محسوب مي‌شود. پژوهش حاضر با هدف شناسايي اثر آموزش گروه‌درماني شناختي متمركز بر طرح‌واره بر تعديل طرح‌واره‌هاي ناسازگار اوليه در دختران نوجوان از خانواده طلاق انجام پذيرفت. روش: پژوهش در چارچوب طرح نيمه آزمايشي پيش‌آزمون  ـ پس‌آزمون با گروه گواه اجرا گرديد. جامعه آماري پژوهش شامل كليه دختران نوجوان از خانواده طلاق در بهزيستي قائم‌شهر در سال 1397 بود كه از بين آن‌ها 40 نفر به صورت نمونه در دسترس انتخاب گرديده و به تصادف در دو گروه آزمايش و گواه جايگزين شدند. جهت گردآوري اطلاعات در اين پژوهش از پرسشنامه طرح‌واره‌هاي ناسازگار اوليه يانگ (1988) استفاده شد و مطابق با طرح آزمودني‌ها در دو مرحله قبل و بعد از اجراي آموزش گروهي به سنجش درآمدند. برنامه اجرايي به مدت 8 جلسه آموزش گروهي 90 دقيقه‌اي براي گروه آزمايش اجرا شد اما گروه گواه، آموزشي دريافت نكرد. يافته‌ها: جهت تحليل داده‌ها از تحليل واريانس تك متغيري استفاده شده و يافته‌ها حاكي از آن بود كه گروه‌درماني شناختي متمركز بر طرح‌واره، بر حوزه‌هاي بريدگي/ طرد، خودگرداني و عملكرد مختل، محدوديت هاي مختل و ديگر جهت مندي در دختران نوجوان از خانواده طلاق قائم شهر تأثير دارد. نتيجه‌گيري: نتيجه پژوهش تأييد كننده اثربخشي طرح‌واره درماني در اصلاح طرح‌واره‌هاي ناسازگار بوده و قادر است دختران نوجوان از خانواده طلاق را در تعديل طرح‌واره‌ها ياري نمايد و مي‌تواند به عنوان الگويي ثمربخش در مشاوران روان‌شناختي دختران مقيم بهزيستي مورد استفاده قرار بگيرد.