پيش‌بيني رضايت تحصيلي براساس نيازهاي روان‌شناختي با نقش ميانجي هيجان‌هاي كلاس درس و طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه

هدف از پژوهش حاضر، پيش‌بيني رضايت تحصيلي بر اساس نيازهاي روان‌شناختي با نقش ميانجي هيجان‌هاي كلاس درس و طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه بود. در اين مطالعه توصيفي همبستگي، با روش خوشه‌اي تصادفي، 741 دانش آموز 13 تا 14 ساله منطقه پانزده شهر تهران در سال1400 به عنوان نمونه انتخاب و به پرسشنامه نيازهاي بنيادي روان‌شناختي دسي(2000)، پرسشنامه تصويري طرحواره كودك دوسلدروف (DISC) لوئز، ماير و پتروسكي(2018)، مقياس هيجان‌هاي كلاس درس، برگرفته از پرسشنامه هيجان‌هاي تحصيلي (AEQ) پكران، گوئتز و پري(2005) و خرده مقياس رضايت تحصيلي، برگرفته از مقياس چند بعدي رضايت از زندگي (هيوبنر، 2001) پاسخ دادند. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار كمترين مربعات جزيي (PLS) تحليل شدند. نتايج نشان داد متغير نيازهاي روان‌شناختي با ميانجي‌گري هيجان‌هاي مثبت و منفي تحصيلي و طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه تأثير معني‌داري در تبيين رضايت تحصيلي دارد و اثر كل اين متغير بر رضايت تحصيلي نيز معني‌دار مي‌باشد. بنابراين مي‌توان گفت ارضاء نيازهاي بنيادي روان‌شناختي باعث افزايش هيجان‌هاي مثبت كلاس درس كاهش هيجان‌هاي منفي كلاس درس و كاهش طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه شده و از اين طريق باعث ارتقاء رضايت تحصيلي مي‌شود. لذا بر اساس نتايج حاصله، روان‌شناسان تربيتي مي‌توانند با توجه كافي به نيازهاي اساسي روان‌شناختي به طور هم‌زمان نقش مهمي در بهبود هيجان‌هاي كلاس درس و طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه و ارتقاء رضايت تحصيلي ايفاء نمايند و از اين طريق عواملي كه منجر به دلزدگي آنان از درس و تحصيل مي‌شود را از ميان بردارند.