بررسي رابطه بين مديريت دانش و تاب آوري سازماني (مورد مطالعه يك سازمان تحقيقاتي)

توانايي و قابليت سازمان‌ها در مديريت بحران‌ها و چالش‌ها، تأثير قابل توجهي بر تاب‌آوري جامعه دارد. سازمان‌ها در زمان‌هاي بحران خدمات ضروري ارائه مي‌كنند و نقش بسيار مهمي در سرعت بازگشت جامعه به شرايط عادي ايفا مي‌كنند. از اين رو تاب‌آوري سازماني به معناي ظرفيت سازمان در پيش‌بيني بحران، واكنش مناسب به شرايط بحراني، كاهش اثرات و مقاومت در برابر آسيب‌هاي آن و نهايتاً بازيابي از شرايط بحراني، تبديل به يك موضوع مهم در تحقيقات سازماني شده است. در سازمان‌هاي تحقيقاتي، نوآوري‌هاي ويرانگر سازمان‌هاي رقيب، چالش بزرگ و بحراني است كه مواجه شدن با آن نيازمند تاب‌آوري سازماني است. اين تحقيق به بررسي رابطه بين ابعاد مديريت‌دانش و تاب‌آوري در يك سازمان تحقيقاتي پرداخته‌ايم. جامعه آماري تحقيق،تعداد 60 نفر پژوهشگران سازمان تحقيقاتي مي‌باشد ابزار جمع آوري داده‌ها، پرسشنامه‌ توزيع شده بين اعضا جامعه‌آماري مي‌باشد و پرسشنامه‌هاي تكميل‌شده مبناي تحليل اين پژوهش قرار‌گرفته است. روايي و پايايي پرسشنامه مذكور به‌ترتيب با استفاده از نظر خبرگان و محاسبه آلفاي‌كرونباخ مورد بررسي قرار‌گرفته‌است. بعلاوه براي تحليل‌داده‌ها و آزمون فرضيه‌هاي پژوهش از از نرم افزارspss استفاده شده است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه كه بين نوآوري در مديريت‌دانش و انتقال‌دانش با تاب‌آوري سازماني رابطه معناداري وجود ندارد اما بين ابعاد حفظ‌ دانش، كاربرد‌ دانش، كسب‌دانش، مستند‌سازي نتايج مديريت‌دانش و خلق‌دانش با تاب‌آوري سازماني رابطه معناداري وجود دارد بنابراين سازمان بايد فرايند‌هاي انتقال‌دانش و نوآوري در مديريت‌دانش را مورد بازنگري قرار داده تا درجهت تاب‌آور سازي سازمان حركت نمايند.