بررسي چالش‌هاي مؤسسات پژوهشي دولتي در ايران با نگاهي تاريخي به شرايط نهادي توسعه آنها: يك مطالعه پديدارشناسانه

به‌رغم اهميت نقش كليديِ مؤسسات پژوهشي در شكل‌گيري حلقه‌هاي پيشران موتورهاي محركِ نوآوري،‌ شواهد موجود نشان مي‌دهد كه كاركرد اين مؤسسات در كشورهاي در حال توسعه از جمله ايران آن‌طور كه انتظار مي‌رفته در نظام ملي نوآوري محقق نشده است. از اين رو هدف اصلي پژوهش حاضر، شناساييِ چالش‌ها و موانع پيش‌روي مؤسسات پژوهشيِ دولتي از منظر تجربه زيسته صاحب‌نظران مرتبط است. به اين منظور با توجه به محدود بودنِ مطالعات موجود، از روش‌شناسيِ پديدار شناسي، بهره گرفته شد. يافته‌هاي پژوهش حاكي از آن است كه 6 چالش‌اصلي شامل «ابهام در مأموريت‌هاي مؤسسات پژوهشي و عدم تبيين دقيق آنها»، «ساختار سازماني و تشكيلات غير متناسب»، «نظام تأمين ماليِ ناكارآمد و ايستا»، «عدم وجود رويه‌هاي متناسب براي مديريت نيروي انساني»، «فقدان رويه‌اي نظام‌مند براي ارزيابي عملكرد مؤسسات» و «وجود موانع براي همكاري در سطوح ملي و بين‌المللي» گريبان‌گيرِ مؤسسات پژوهشيِ دولتي است كه بايد مد نظر سياست‌گذاران و تصميم‌گيران در سطوح مختلف قانوني، راهبردي و اجرايي قرار گيرد.