سنجش كارايي واحدهاي فناور در صنايع راهبردي از منظر توسعه منطقه اي (مطالعه موردي: صنايع غذايي استان خراسان رضوي)

سنجش كارايي واحدهاي فناور، شاخصي براي ارزشمند بودن سرمايه گذاري روي اين واحدها در توسعه منطقه را فراهم مي كند. صنايع غذايي به لحاظ ضرورت و تنوع توليد، سرمايه گذاري پايين، افزايش بهره وري، اشتغالزايي، مشاركت مستقيم در درآمد ملي، ارزآوري و كاهش فقر بسيار اهميت دارد. اين پژوهش به دنبال سنجش كارايي واحدهاي صنايع راهبردي فناور از منظر توسعه منطقه اي است. پژوهش حاضر پيمايشي و توصيفي و از نوع كاربردي است. از نظر افق زماني، مقطعي و از منظر شيوه گردآوري داده ها از منابع مصاحبه، مطالعات اسنادي و پرسشنامه استفاده شده است. براي تعيين معيارهاي معرف توسعه منطقه اي از روش دلفي فازي، براي وزن دهي به معيارها از روش تحليل سلسله مراتبي فازي و براي رتبه بندي شاخص هاي سنجش كارايي از تاپسيس فازي استفاده شده است. در نهايت با روش تحليل پوششي داده ها كارايي واحدها محاسبه شد. در اين پژوهش، 8 معيار براي توسعه منطقه اي معرفي شد. سپس وزن اين معيارها تعيين و 22 شاخص ورودي و 22 شاخص خروجي رتبه بندي شد. در نهايت 18 واحد داراي فناوري نوين در صنايع غذايي مستقر در شهرك صنعتي خراسان رضوي شناسايي و از نظر كارايي رتبه بندي شدند. در صنايع غذايي فناور مستقر در خراسان رضوي، واحدهاي صنعتي توليد زعفران و مواد لبني بالاترين رتبه كارايي را از منظر توسعه منطقه اي داشتند. براي واحدهاي كارا اين نتيجه حاصل شد كه واحدهايي كه زنجيره تامين آن بطور كامل در منطقه وجود دارد، كارايي قابل توجهي در توسعه منطقه اي دارند.