مطالعه تطبيقي سياست‌هاي توسعه همكاري‌هاي فناورانه كره جنوبي و ايران

ايجاد تقاضا براي محصولات فناورانه، تأمين‌مالي نوآوري، برون‌سپاري تحقيق و توسعه و... ازجمله اقدامات اثرگذار شركت‌هاي‌بزرگ در تعامل با شركت‌هاي دانش‌بنيان است.از سوي ديگر شركت‌هاي دانش‌بنيان نيز با توانايي علمي و فني خود مي‌توانند نقش مؤثري را در تأمين نيازهاي‌فناورانه شركت‌هاي بزرگ ايفا نمايند. بااين‌حال، تعامل اين شركت‌ها به دلايل مختلف بامشكلاتي روبه‌روست و همكاري اين دو ركن اقتصاد دانش‌بنيان ايران با جايگاه مطلوب خود فاصله دارد.دراين‌ميان، سياست‌هاي دولت مي‌تواند نقش به‌سزايي در تسهيل اين ارتباطات داشته‌باشد. يكي از دولت‌هايي كه با تصويب قانون همكاري‌هاي متقابل سودمند شركت‌هاي بزرگ با شركت‌هاي كوچك و تشكيل وزارت‌خانه شركت‌هاي كوچك و متوسط و استارت‌آپ‌ها قدم‌هاي موثري براي توسعه تعامل بين شركت‌ها برداشته، كشور كره‌جنوبي است. اين تحقيق، با تحليل مقايسه‌اي و بامطالعه تطبيقي سياست‌هاي توسعه همكاري‌هاي فناورانه كره‌جنوبي و ايران و تقسيم ابزارهاي سياستي اين دو دولت در سه دسته ابزار شامل ابزارهاي تحريك تقاضا، ابزارهاي تحريك عرضه و ابزارهاي بهبود زيرساخت همكاري ،به دنبال راهكارهايي به‌منظور توسعه اين همكاري‌ها در ايران است. تمركز بر ابزارهاي تحريك عرضه و زيرساخت هاي همكاري در ايران چشم گير است لكن بر خلاف كشور كره جنوبي كه ابزارهاي مهمي را براي تحريك تقاضا به كار گرفته است، خلا جدي در ابزارهاي تحريك تقاضا در كشور ايران وجود دارد.