مقايسه اثربخشي روان‌درماني مثبت‌گرا و طرحواره درماني بر انعطاف‌پذيري شناختي و حرمت‌خود جسماني در زنان متقاضي جراحي‌ زيبايي

زمينه: عوامل روانشناختي نقش عمده اي در تمايل به جراحي‌هاي زيبايي و تكرار آن در ميان افراد بازي مي كنند. بر اين اساس، درمان‌هاي روانشناختي مانند طرحواره‌درماني و درمان‌هاي مثبت‌گرا مي‌توانند تا حدود زيادي در بهبود اين ريشه‌هاي شناختي، رواني و رفتاري مؤثر باشند. مرور ادبيات پژوهشي حاكي از ضرورت انجام مطالعاتي است كه به مقايسه دو درمان ذكر شده بپردازند. هدف: پژوهش حاضر به دنبال مقايسه اثربخشي روان‌درماني مثبت گرا و طرحواره درماني بر انعطاف پذيري شناختي و حرمت‌خود جسماني در زنان متقاضي جراحي‌زيبايي است. روش: روش پژوهش حاضر شبه‌آزمايشي با طرح پيش آزمون – پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل كليه زنان متقاضي جراحي‌زيبايي بود كه در سال 1399 به بيمارستان ها و مطب‌هاي جراحي زيبايي شهر بروجرد مراجعه كردند. از ميان آن ها 45 نفر به صورت در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايشي و يك گروه كنترل جايگزين شدند. روان‌درماني مثبت گرا در 14 جلسه 90 دقيقه اي و طرحواره درماني در 9 جلسه 90 دقيقه اي به مدت دو ماه برگزار شد و براي گروه كنترل هيچ‌گونه آموزشي اعمال نشد. ابزارهاي پژوهش حاضر شامل مقياس انعطاف پذيري شناختي (دنيس و وندروال، 2010) و حرمت‌خود جسماني (كش، 2003) و نوع روش آماري اين پژوهش، تحليل كواريانس چندمتغيره و آزمون تعقيبي بنفروني بود. يافته ها: نتايج حاصل از تحليل كواريانس چندمتغيره نشان داد كه روان درماني مثبت گرا و طرحواره درماني موجب بهبود انعطاف پذيري شناختي و حرمت‌خود جسماني در زنان متقاضي جراحي‎زيبايي مي شوند (0/05 p) و درصد بهبودي آن ها بيشتر از آزمودني هاي گروه كنترل است (0/05 p). ولي دو گروه آزمايشي تفاوت معناداري با هم نداشتند (0/05 P). نتيجه‌گيري: به نظرمي رسد كه روان درماني مثبت گرا و طرحواره درماني موجب بهبود ارزيابي افراد از ظاهر جسماني خود و بالا بردن ميزان ادراك افراد در سنجش، ارزيابي و قابل كنترل بودن محيط در زنان متقاضي جراحي‌زيبايي مي شود.