تجربه زيسته والدين كودكان مبتلا به اختلال كمبود توجه / فزون كنشي

زمينه: اختلال كمبود توجه / فزون كنشي از اختلالات عصبي تحولي كودكي است كه در طول زندگي باقي مي ماند. نشانگان باليني اصلي كمبود توجه و فعاليت بيش از حد مي باشد. اين كودكان نسبت به همسالان خود از نظر توانش هاي اجتماعي ضعيف تر هستند و مشكلات رفتاري و اجتماعي بيشتري نشان مي دهند. تحقيقات نشان مي دهد تفاوت هاي فرهنگي در تشخيص و درمان اختلال در سال هاي اوليه اهميت دارد. براي تعديل اثرات اختلال لازم است از مداخلات اثربخش در زمينه هاي خانواده، مدرسه و جامعه بهره گرفته شود اين درحالي است كه در زمينه تجربه زيسته والدين داراي كودك مبتلا به اختلال كمبود توجه / فزون كنشي در جامعه مورد تحقيق شكاف تحقيقاتي وجود دارد. هدف: هدف از پژوهش حاضر فهم مشكلات والدين ايراني در تحول و پرورش كودكان مبتلا به اختلال كمبود توجه / فزون كنشي از طريق تجربه زيسته آن ها بود. روش: در اين پژوهش از روي آورد كيفي و روش پديدارشناسي استفاده شد. با 12 والد داراي كودك مبتلا به اختلال كمبود توجه / فزون‌كنشي كه از روش نمونه گيري هدفمند و در دسترس انتخاب شدند به صورت تلفني و حضوري مصاحبه نيمه ساختاريافته انجام، و داده ها از روش هفت مرحله اي كلايزي تجزيه و تحليل شد. يافته ها: تجزيه و تحليل داده ها به استخراج 4 مضمون اصلي و 19 زيرمضمون منجر شد، مضمون هاي اصلي عبارتند از: كشاكش هاي والدين، راه كارهاي والدين در برابر مشكلات، رفتارهاي تشديدكننده نشانه مرضي اختلال و تأثير اختلال بر والدين. نتيجه‌گيري: براساس يافته هاي اين پژوهش كه متناسب با بافت اجتماعي، فرهنگي و تجارب زيسته والدين داراي كودك مبتلا به اختلال كمبود توجه / فزون كنشي است به نظر مي رسد بخشي از مشكلات والدين در خانواده هسته اي به دليل عدم پذيرش تأثيرات اختلال بر ويژگي‌هاي كودك است كه موجب مي شود رفتار نامطلوب كودك در بسياري از شرايط از سوي والد، عمدي ادراك شود كه تأثير منفي بر رابطه والد - فرزندي دارد. در سطح اجتماعي به دليل عدم آگاهي تفاوت رفتاري كودك مبتلا به اختلال، والدين با سرزنش روش والدگري و برچسب اشتباه به كودك مواجه هستند كه به طور معمول براي مقابله، از پنهان كردن اختلال از كودك و اطرافيان و محدود كردن روابط اجتماعي خود استفاده مي كنند، اين راهكار به سردرگمي، از دست دادن همراهي كودك و محدود شدن حمايت اجتماعي منجر مي شود.