واكاوي عوامل مؤثر بر سازگاري‌ والدين داراي كودك مبتلا به درخودماندگي

زمينه: اگرچه توجه به نيازهاي رواني و اجتماعي خانواده هاي داراي فرزند مبتلا به درخودماندگي به عنوان يكي از اهداف مراكز سلامت است و برخي مطالعات طي مصاحبه‌هاي ساختارمند با مادران داراي فرزند درخودمانده ابعاد سازگاري آن ها را شناسايي كرده‌اند، با اين حال مطالعه‌اي كه به صورت عميق به شناسايي مؤلفه‌هاي سازگاري زوجين با فرزند درخودمانده بپردازند وجود ندارد. هدف: هدف مطالعه حاضر واكاوي و شناسايي الگوهاي مختلف سازگاري زوجين داراي كودك مبتلا به اختلال درخودماندگي بود. روش: روش مطالعه حاضر كيفي بر اساس رويكرد داده بنياد بود. براي گردآوري اطلاعات از مصاحبه‌هاي عميق استفاده شد و بر اساس فرآيند كدگذاري باز، محوري و انتخابي، كدهاي استخراج شده مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. جامعه آماري مطالعه حاضر كليه زوجين داراي كودك درخودمانده در شهر تهران بودند كه با استفاده روش نمونه گيري هدفمند و بر اساس سطح اشباع نظري، تعداد 15 نفر از اين زوجين به عنوان نمونه انتخاب شدند. يافته ها: با توجه به نتايج به دست آمده، 6 مقوله محوري نقش دين / معنويت با مقوله‌هاي اصلي (باورها و آموزه‌هاي ديني و اعتقاد به مشيت الهي)، ويژگي‌هاي شخصيتي با مقوله‌هاي اصلي (توانمندي‌هاي روانشناختي، پذيرش بنيادين، معناي زندگي)، افزايش دانش و آگاهي با مقوله‌هاي اصلي (نقش رسانه‌ها و شبكه‌هاي اجتماعي در آگاه سازي والدين، دريافت آموزش و يادگيري، توانبخشي و درمان كودك)، فشار اجتماعي با مقوله‌هاي اصلي (فشار قانون و الزامات و محدوديت‌هاي اجتماعي) و ملاحظات سبك زندگي با مقوله‌هاي اصلي (ايجاد تغيير در نحوه زندگي متناسب با شرايط پيش آمده، گذر زمان) در فرآيند سازگاري والدين با كودكان اتيسم تأثيرگذارند. نتيجه‌گيري: يافته‌هاي مطالعه حاضر، اطلاعات جديدي در رابطه با عوامل تأثيرگذار در زمينه سازگاري والدين با كودكان مبتلا به درخودماندگي به دست مي‌دهد كه مي‌تواند در مداخلات درماني و فرآيند سازگاري و مواجه والدين با مشكلات مربوط به كودكان مبتلا به اختلال درخودماندگي مورد توجه قرار گيرد.