اثربخشي واقعيت‌درمانگري بر تمايزيافتگي و تحمل پريشاني در مادران كودكان با ناتواني هوشي

زمينه: تحقيقات به اثرات مثبت واقعيت درمانگري بر اختلالات خلقي و عاطفي اشاره دارد كه به افراد آموزش مي‌دهد تا از نيازهاي اساسي خودآگاهي يافته و بر مواجهه با واقعيت، مسئوليت‌پذيري و ارزشيابي رفتارهاي درست و نادرست تأكيد كرده‌اند. اما در زمينه كاربرد اين روي آورد بر تمركز و كنترل روابط خود و شناسايي و تغيير تحريف‌هاي شناختي و استرس در جامعه تحقيق شكاف تحقيقاتي وجود دارد. هدف: پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي واقعيت‌درمانگري بر تمايزيافتگي و تحمل پريشاني مادران كودكان ناتواني هوشي انجام شد. روش: بر اساس طرح شبه‌آزمايشي، پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه، 30 نفر از تمامي مادران كودكان ناتواني هوشي (آموزش‌پذير) در مدارس استثنايي دوره ابتدايي منطقه 4 شهر تهران در سال تحصيلي 99-98، با استفاده از روش نمونه‌گيري غير تصادفي به‌صورت در دسترس و بر اساس ملاك‌هاي ورود و خروج، به‌عنوان نمونه انتخاب شدند و با گمارش تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه قرار گرفتند. گروه آزمايش در جلسات مداخله واقعيت‌درمانگري شركت داده شدند، در مقابل گروه گواه مداخله‌اي دريافت نكرد. ابزار گردآوري اطلاعات پرسشنامه‌هاي تمايزيافتگي خود اسكورن و اسميت (2003) و مقياس تحمل پريشاني سيمونز و گاهر (2005) بود. براي تحليل داده‌ها از آزمون تحليل كوواريانس استفاده شد. يافته‌ها: بين دو گروه در تمايزيافتگي و تحمل پريشاني تفاوت معناداري وجود داشت (p 0/0001). مقايسه ميانگين‌ها در دو گروه مداخله و گواه نشان داد كه واقعيت‌درمانگري موجب افزايش تمايزيافتگي و كاهش تحمل پريشاني شده است. نتيجه‌گيري: از يافته‌هاي فوق مي‌توان دريافت كه واقعيت‌درمانگري با بهره‌گيري از فنوني چون آشنايي با مسئوليت‌هاي خويش،‌ كمك به پذيرش و افزايش مسئوليت‌پذيري،‌ همچنين كم‌اهميت جلوه دادن گذشته در رفتار كنوني و تأكيد بر كنترل دروني موجب مي‌شود به‌واسطه مسئوليت شخصي هويت موفقي كسب كنند، و درنتيجه تمايزيافتگي و تحمل پريشاني مادران داراي كودك ناتوان افزايش يابد.