اثربخشي آموزش درمان مبتني بر ذهني سازي بر بهبود رابطه مادر- كودك و سطوح دلبستگي كودكان

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي آموزش درمان مبتني بر ذهني ‌سازي بر بهبود رابطه مادر – كودك و دلبستگي ايمن كودكان انجام شده است. روش تحقيق نيمه‌ آزمايشي بود كه با طرح پيش ‌آزمون پس ‌آزمون با گروه كنترل انجام شد. جامعه آماري پژوهش حاضر را همۀ مادران داراي فرزند 6-3 سال شهر پرند در سال 1399 تشكيل مي ‌دادند. روش نمونه ‌گيري در دسترس بود، به‌ اين ترتيب كه از ميان داوطلبان تعداد 30 نفر از مادراني كه در متغيرهاي رابطه مادر-كودك و دلبستگي نمرات پايين تر از ميانگين گرفته بودند، به‌ طور تصادفي انتخاب و در دو گروه 15 نفري آزمايش و كنترل جايگزين شدند. ابزار پژوهش مقياس ارزيابي رابطه مادر- كودك راث (1980) و پرسشنامه روابط مياني دلبستگي كاپنبرگ و هالپرن (2006) بود. آموزش درمان مبتني بر ذهني ‌سازي در 8 جلسه دو ساعتي اجرا شد. به منظور تحليل داده‌ هاي پژوهش از روش تحليل كوواريانس چندمتغيره با نرم‌ افزار SPSS استفاده شد. يافته‌ ها نشان دادند كه آموزش درمان مبتني بر ذهني‌ سازي بر بهبود نمره كلي رابطه مادر– كودك و زيرمقياسهاي پذيرش، حمايت بيش از حد، سهل ‌گيري بيش از حد و طرد مؤثر بوده است. همچنين، درمان مبتني بر ذهني ‌سازي موجب بهبود نمره كلي دلبستگي و زيرمقياسهاي تكامل انطباقي مثبت، رفتارهاي منفي، واكنشهاي هيجاني و دوري گزيدن از فرد مراقب شده است. براساس نتايج به‌ دست آمده مي ‌توان نتيجه گرفت كه آموزش درمان مبتني بر ذهني ‌سازي براي بهبود رابطه مادر – كودك و دلبستگي ايمن كودكان كاربردي است.