رابطه دوسويه تنظيم هيجان والدين و اجتماعي كردن هيجان فرزندان

هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه دوسويه تنظيم هيجان والدين و اجتماعي كردن هيجان فرزندان بوده است. پژوهش حاضر از نوع همبستگي بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل مادران و پدران داراي فرزند 6 تا 10 سال شهر تهران بود كه فرزندان آنها در سال تحصيلي 98-1397 در مدارس ابتدايي مشغول به تحصيل بودند. از جامعه ذكر شده، 120زوج به روش نمونه ‌گيري در دسترس انتخاب شدند و به دو پرسشنامه سازگاري با هيجانهاي منفي كودكان فابز و همكاران (1990) و دشواري در تنظيم هيجان  گراتز و رومر (2004) پاسخ دادند. داده‌ هاي گردآوري شده با روش همبستگي پيرسون و تحليل اثرات عامل- شريك  و با استفاده از نرم ‌افزار APIM تحليل شدند. يافته ‌ها نشان دادند كه اثر عامل براي پيش ‌بيني واكنشهاي حمايتگر و غيرحمايتگر مادران به واكنشهاي هيجاني فرزندان از طريق دشواري در تنظيم هيجان مادران از نظر آماري معنادار نبود (0/05 P). اثر عامل براي پيش ‌بيني واكنشهاي حمايتگر و غيرحمايتگر پدران به واكنشهاي هيجاني فرزندان از طريق دشواري در تنظيم هيجان پدران از نظر آماري معنادار بود. به اين معنا كه دشواري در تنظيم هيجان پدر قادر به پيش‌ بيني واكنشهاي حمايتگر و غيرحمايتگر پدران به هيجانهاي فرزندان شان است، اما اثر شريك دشواري در تنظيم هيجان پدر و مادر در پيش‌ بيني واكنشهاي حمايتگر و غيرحمايتگر پدران به هيجانهاي فرزندان شان از نظر آماري معنادار نبود (0/05 P). در تبيين اين نتايج مي ‌توان گفت كه مهارتهاي تنظيم هيجان در والدين تأثيراتي متفاوت بر واكنشهاي حمايتگر و غيرحمايتگر آنها به هيجانهاي فرزندان شان دارد و دشواري در تنظيم هيجان مادران تأثيري بر رابطه والد- فرزندي و نقش مادري آنها نمي ‌گذارد.