رابطه تعامل والدين- نوجوان و درگيري تحصيلي: نقش واسطه‌اي يادگيري خودتنظيمي

مطالعه حاضر با هدف بررسي رابطه تعامل والدين- نوجوان و درگيري تحصيلي دانش‌آموزان با واسطه‌گري يادگيري خودتنظيمي انجام شده است. روش پژوهش از نوع همبستگي بود و روابط ميان متغيرها با به ‌كارگيري مدل‌يابي معادلات ساختاري مورد بررسي قرار گرفت. جامعۀ آماري دربرگيرندۀ همه دانش‌آموزان پايه دهم بود كه در سال تحصيلي 97-1396 در دبيرستانهاي شهر بوشهر مشغول به تحصيل بوده‌اند. شركت‌كنندگان پژوهش 603 (329 دختر و 274پسر) نفر از دانش‌آموزان بودند كه به روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي چند مرحله‌ اي انتخاب شدند و مقياس ارتباط والدين-نوجوان (بارنز و اولسون، 1982)، پرسشنامه راهبردهاي انگيزشي براي يادگيري (پينتريچ و دي‌گروت،1990) و پرسشنامه درگيري تحصيلي (ريو و تسنگ، 2011) را تكميل كردند. داده‌هاي گردآوري شده با نرم‌افزارهاي SPSS و AMOS (ويرايش 24) تحليل شدند. يافته‌هاي پژوهش نشان دادند كه مدل با داده‌هاي پژوهش برازشي مناسب دارد و تعامل والدين-نوجوان به ‌صورت مثبت و معنادار با يادگيري خودتنظيمي و نيز درگيري تحصيلي در مدرسه رابطه دارد. همچنين رابطۀ يادگيري خودتنظيمي و درگيري تحصيلي در مدرسه مثبت و معنادار بود. علاوه بر اين يادگيري خودتنظيمي رابطۀ ميان تعامل والدين- نوجوان و درگيري تحصيلي را واسطه‌گري مي‌كرد. بر اساس نتايج به‌دست آمده از اين پژوهش مي‌توان گفت به‌ منظور افزايش درگيري تحصيلي دانش‌آموزان در مدرسه،  والدين بايد به روابط مثبت خود با فرزندان نوجوان و نيز خودتنظيمي تحصيلي آنها توجه كنند.