مقايسه اثربخشي آموزش پذيرش و تعهد(ACT) و تنظيم هيجان(مدل گراس) بر تعلل‌ورزي تحصيلي، تاب آوري و افسردگي دانش آموزان پسر دورۀ متوسطه مبتلا به اختلال نقص توجه/ بيش فعالي(ADHD)

هدف اين پژوهش مقايسه اثربخشي آموزش پذيرش و تعهد با رويكرد مبتني بر تنظيم هيجان (مدل گراس) بر تعلل ‌ورزي تحصيلي، تاب آوري و افسردگي دانش‌ آموزان پسر دورۀ متوسطه مبتلا به اختلال نقص توجه/ بيش ‌فعالي بود. طرح پژوهش شبه ‌آزمايشي بود. جامعه آماري را دانش ‌آموزان پسر دوره متوسطه مبتلا به اختلال نقص توجه/ بيش ‌فعالي تشكيل مي‌ دادند كه در سال تحصيلي 98-1397 در مدارس شهرستان تبريز مشغول به تحصيل بودند. از اين تعداد 40 نفر به‌ عنوان نمونه به‌ شيوه هدفمند انتخاب شدند و به ‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايشي (آموزش پذيرش و تعهد و تنظيم هيجان) و گروه كنترل جايگزين شدند (گروه پذيرش و تعهد 13نفر، گروه تنظيم هيجان 12 نفر و گروه انتظار 15 نفر). گروه كنترل مداخله اي دريافت نكرد. براي گردآوري داده ‌ها از مقياس افسردگي بك(1967)، مقياس ﺗﻌﻠﻞورزي تحصيلي سولومون و راث ‌بلوم (1984) و مقياس تاب آوري كانر و ديويدسون (2003) استفاده شد. براي تحليل داده‌ ها از تحليل كوواريانس با به‌ كارگيري نرم‌ افزار SPSS نسخه 21 استفاده شده است. در هر سه متغير، ميان سه گروه تفاوت معنادار آماري وجود داشت (افسردگي: 0/01 p ؛ 14/81=F؛  تاب ‌آوري: 0/01 p ؛ 9/84=F؛ و تعلل ‌ورزي: 0/01 p ؛ 15/15=F). مقايسه زوجي نشان داد كه هر دو آموزش نسبت به گروه كنترل اثربخشي بهتري داشتند. در هر سه متغير گروه پذيرش و تعهد عملكردي بهتر داشتند. آموزش پذيرش و تعهد نسبت به روش آموزش تنظيم هيجان بيشتر سبب كاهش افسردگي و تعلل ‌ورزي تحصيلي و افزايش تاب ‌آوري دانش ‌آموزان پسر مبتلا به نقص توجه/ بيش‌ فعالي مي‌ شود.