اثربخشي آموزش طرحواره درماني يانگ بر تاب آوري و سبك هاي فرزندپروري مادران دانش آموزان متوسطه دوم

هدف از پژوهش حاضر، اثربخشي آموزش طرحواره درماني يانگ بر تاب آوري و سبك هاي فرزندپروري مادران دانش آموزان متوسطه دوم منطقه 5 شهر تهران(پونك) بود. پژوهش حاضر از نوع مطالعه نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون- پس آزمون و گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش را كليه مادران دانش آموزان متوسطه دوم منطقه 5 شهر تهران (پونك) در سال تحصيلي 1398-1399 تشكيل مي دادند كه تعداد آن ها 1400 نفر مي باشند. روش نمونه گيري اين پژوهش به صورت خوشه اي بود كه تعداد گروه نمونه شامل 30 نفر (15 نفر آزمايش و 15 نفر كنترل) به صورت تصادفي انتخاب گرديدند. شركت كنندگان در مراحل پيش آزمون و پس آزمون ، مقياس هاي تاب آوري (كانر و ديويدسون، 2003) و فرزندپروري (بامرين، 1998) را تكميل كردند و آزمودني هاي گروه آزمايش طي 10 جلسه 60 دقيقه اي تحت آموزش طرحواره درماني قرار گرفتند. تحليل داده ها با استفاده از تحليل كوواريانس انجام شد. نتايج حاصل نشان داد كه، آموزش طرحواره درماني بر تاب آوري با اندازه اثر (0.65) بيشترين تاثير و پس از آن بر سبك فرزندپروري سهل گيرانه با اندازه اثر (0.52) و سپس بر سبك فرزندپروري قاطعانه با  اندازه اثر (0.4) و در آخر بر سبك فرزندپروري مستبدانه با اندازه اثر(0.39) بيشترين تاثير را داشته است. با توجه به نتايج مي توان گفت كه، طرحواره درماني يانگ بر بهبود تاب آوري و سبك هاي فرزندپروري مادران دانش آموزان مقطع متوسطه دوم تاثير دارد.