دانشگاه، دانشجو و كارآفريني: مطالعه موردي در دانشگاه علوم پزشكي جندي شاپور اهواز

مقدمه: داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن در ﻣﺪت ﻧﺴﺒﺘﺎً ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ وارد ﺑﺎزار ﻛﺎر ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ و در ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻛﺸﻮر ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻤﻲ اﻳﻔﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. اين مطالعه با هدف تعيين ميزان روحيه كارآفريني دانشجويان به صورت مطالعه موردي در دانشكده بهداشت دانشگاه علوم پزشكي جندي شاپور اهواز در سال 1399 انجام گرفت. روش بررسي: پژوهش حاضر مقطعي و از نوع توصيفي در سال 1399 انجام شد. جمعيت مورد مطالعه يك نمونه 248 نفري از دانشجويان دانشكده بهداشت دانشگاه علوم پزشكي جندي شاپور اهواز بود. روش نمونه گيري در اين پژوهش به صورت تصادفي طبقه اي و ابزار مورد استفاده در اين پژوهش، پرسشنامه اي روا و پايا بود كه روحيه كارآفريني دانشجويان را با 50 گويه و در 5 بعد با مقياس ليكرت مورد سنجش قرار داد. ﺗﺤﻠﻴﻞ داده ﻫﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از روش هاي آمار توصيفي و ساير آزمون هاي T مستقل و ANOVA به منظور تعيين ارتباط متغيرها انجام گرفت. جهت تحليل داه ها از نرم افزار SPSS نسخه 22 استفاده شد. نتايج: ميانگين نمره روحيه كارآفريني دانشجويان متوسط بود (183.41 ±27.34). بعد توفيق طلبي(39.04 ±6.42) بالاترين و بعد ريسك پذيري (33.62 ±7.04) كمترين امتياز را داشتند. ميانگين نمره روحيه كارآفريني با وضعيت اشتغال تفاوت معني داري داشت (004/0= p، 88/2=(t در حالي كه با متغيرهاي سن، جنس، مقطع تحصيلي و رشته تحصيلي تفاوت معني داري مشاهده نشد )05/0 (p. نتيجه‌گيري: با شناسايي و ارتباط عوامل موثر در روحيه كارآفريني و ابعاد آن در دانشجويان، مي توان با بكارگيري برنامه هاي توسعه و آموزش هاي كارآفريني، زمينه را براي ارتقا سطح روحيه كارآفريني دانشجويان فراهم كرد. در اين راستا بهبود روحيه ريسك پذيري يك فاكتور تأثيرگذار مي باشد.