تأثير هشت هفته تمرين هوازي منتخب در آب بر شاخص هاي فيبرينوليتيك(t-PA، PAI-1، كمپلكس t-PA/PAI-1 و دي دايمر) در ورزشكاران بازنشسته

تعادل هموستاتيك، تعادلي پويا بين فرآيند تشكيل لخته و مكانيسم تجزيه لخته خوني است. هدف پژوهش حاضر بررسي تأثير هشت هفته تمرين هوازي منتخب در آب، بر شاخص هاي فيبرينوليتيك(t-PA، PAI-1، كمپلكس t-PA/PAI-1 و دي دايمر) در ورزشكاران بازنشسته است. به همين منظور 20 مرد داوطلب سالم انتخاب و به صورت تصادفي به دو گروه تمرين( 10=n) و كنترل( 10=n) تقسيم شدند. دو گروه از نظر سن و شاخص توده بدن همسان بودند. برنامه تمريني درگروه مورد شامل تمرين هوازي در آب به مدت 8 هفته، هر هفته 3 جلسه با شدت 55 تا 70 درصد حداكثر ضربان قلب بود. گروه شاهد در مدت تحقيق در هيچ برنامه منظم ورزشي شركت نكردند. نمونه هاي خوني براي اندازه گيري آنتي ژن t-PA، آنتي ژن PAI-1، كمپلكس t-PA/PAI-1 و دي دايمر گرفته شدند. براي مقايسه ميانگين پارامترها از آزمون هاي تي مستقل و وابسته در سطح 0.05 = α استفاده گرديد. نتايج نشان داد كه مقادير  t-PA(P=0.001) و t-PA/PAI-1 (0.003=P) در گروه تمرين افزايش معني داري و مقادير PAI-1 (0.001=P) و دي دايمر (0.001=P) كاهش معني داري داشته است. مقايسه تغييرات بين گروهي نشان داد كه تغييرات t-PA (0.022=P) وPAI-1 (0.038=P) بين دو گروه معني دار بود. بر اساس نتايج اين تحقيق تمرين در آب مي تواند از طريق افزايش سطوح t-PA و كاهش سطوح PAI-1، در جلوگيري از تشكيل ترومبوز و بروز ناگهاني بيماري هاي قلبي در ورزشكاران بازنشسته مؤثر باشد.