مدل يابي رابطه دين‏داري و آسايش روان‏شناختي با ميانجيگري خودكارآمدي، حمايت اجتماعي ادراك‏ شده و معناي زندگي

اين پژوهش با هدف بررسي روابط چندگانه بين متغيرهاي دين‏داري، خودكارآمدي، معناي زندگي، حمايت اجتماعي ادراك‏شده و آسايش روان‏شناختي و ارائه مدلي براي پيش‏بيني آسايش روان‏شناختي توسط دين‏داري، خودكارآمدي، معناي زندگي و حمايت اجتماعي ادراك‏شده انجام شد و در آن، نقش واسطه‏اي خودكارآمدي، معناي زندگي، حمايت اجتماعي ادراك‏شده در رابطه بين دين‏داري و آسايش روان‏شناختي بررسي گرديد. روش پژوهش، توصيفي و طرح پژوهش، همبستگي از نوع تحليل مسير است. نمونه، شامل 446 دانشجو از بين دانشجويان شاغل به تحصيل در دانشگاه آزاد اسلامي واحد قم در سال تحصيلي 96-97 بودند كه به روش نمونه‏گيري تصادفي طبقه‏اي انتخاب شدند. براي جمع‏آوري داده‏ها از پرسش‏نامه هاي دين‏داري، خودكارآمدي عمومي، معناي زندگي، آسايش روان‏شناختي و حمايت اجتماعي ادراك‏شده استفاده شد. براي تحليل داده‏ها از روش آمار توصيفي، همبستگي و تحليل مسير استفاده شد. يافته‏ها نشان دادند كه الف): مسير تأثير دين‏داري بر خودكارآمدي و معناي زندگي، مثبت و معنادار ولي مسير دين‏داري و حمايت اجتماعي ادراك‏شده، معنادار نمي‏باشد و همچنين مسيرهاي بين خودكارآمدي و آسايش روان‏شناختي، معناي زندگي و آسايش روان‏شناختي، حمايت اجتماعي ادراك‏شده و آسايش روان‏شناختي نيز مثبت و معنادار مي‏باشند. ب): حمايت اجتماعي ادراك‏شده به‌صورت مستقيم بر آسايش روان‏شناختي تأثيرِ معناداري مي‏گذارد ولي دين‏داري به‌صورت غيرمستقيم و از طريق متغيرهايِ ميانجي خودكارآمدي و معناي زندگي، بر آسايش روان‏شناختي تأثير مي‏گذارد، ازاين‌رو مي‏توان خودكارآمدي و معناي زندگي را به‏عنوان متغيرهاي ميانجيِ مناسب در رابطه‌ بين دين‏داري و آسايش روان‏شناختي در نظر گرفت. همچنين در اين پژوهش،51 درصد از تغييرات آسايش روان‏شناختي، توسط دين‏داري، حمايت اجتماعي ادراك‏شده، معناي زندگي و خودكارآمدي تبيين مي‏شود.