تحليل شكل‌گيري و گسترش حق رأي در ايران در قرن بيستم

دو هدف اصلي مقاله عبارتند از: تحليل شكل گيري حق رأي در ايران و تحليل گسترش حق رأي در ايران در قرن بيستم. در اين مقاله، نظريه‌هاي شكل‌گيري و گسترش حق رأي در شش گروه (روشنگري، رقابت حزبي، خواست طبقۀ متوسط، بازتوزيعي، نظم اجتماعي و اقتصاد سياسي) طبقه بندي شده است. مبتني بر اين نظريه ها، نشان داده شده است كه در بازۀ زماني اوليه شكل‌گيري انتخابات در ايران، انتخابات صنفي (1285)، كاركرد بازتوزيعي داشته است و در مقابل انتخابات يك درجه 1290 از كاركرد روشنگري برخوردار بوده است. در چارچوب نظريه‌هاي شش گانه يادشده، همچنين اصلاحات انجام شده در قوانين انتخاباتي كشور و گسترش حق رأي در كشور تحليل و نشان داده است كه گسترش حق رأي و سطح دسترسي سياسي در كشور در قرن بيستم، روندي ثابت و خطي نداشته و در طول زمان اين سطح دسترسي متغير بوده است. همچنين نشان داده شده است كه در دوره قبل و بعد از انقلاب اسلامي، گسترش حق رأي در ايران با رهيافت‌هاي نظم اجتماعي و بازتوزيعي سازگار بوده است.