تحليل ريشه‌هاي نوافلاطوني/ مسيحي شكل‌گيري حق حاكميت انسان در عصر رنسانس

موضوع اساسي مقاله حاضر، يافتن ريشه‌هاي شكل‌گيري حق حاكميت انسان در عصر رنسانس و به ويژه در انديشۀ‌ دو تن از متفكران نوافلاطوني اين دوره يعني «مارسيليو فيچينو» و «پيكو دلا ميراندولا» است. دو مفهوم اساسي نيز كه براي نشان دادن انتقال حق حاكميت به انسان مورد بحث قرار گرفته‌اند‌، مفاهيم «داوري» و «سلسله‌مراتب» است. انتخاب مفهوم سلسله‌مراتب بدين سبب است كه اين دو متفكر، ابتدا به بيان سلسله‌مراتب هستي پرداخته و سپس در تضاد با نوافلاطونيان پيشين، انسان را از اين سلسله‌مراتب متصلب رهانيده اند. اما پرداختن به مفهوم الهياتي داوري از آن رو ضروري است كه ميراندولا بيان مي‌دارد كه آدمي مي‌تواند به جايگاه يكي از فرشتگان آسماني يعني «ترون» برسد كه نماد داوري الهي است. اما مفهوم داوري، خود خاستگاه الهياتي مفهوم حاكميت مدرن است. در نتيجه مي‌توان گفت كه برخورداري آدمي از حق داوري‌ در انديشۀ‌ فيچينو و ميراندولا كه ناشي از رهايش او از سلسله‌مراتب هستي و دستيابي به جايگاه «ترون» است، به معناي برخورداري او از حق حاكميت خواهد بود.