اثر هشت هفته تمرين مقاومتي در شرايط هايپوكسي بر شاخصهاي متابوليكي و نوسازي بافت عضلاني در موشهاي نر ويستار مبتلا به ديابت نوع دو

مقدمه: ميوپاتي ديابتيك يكي از مشكلات عمده در افراد ديابتي نوع دو است. دو پروتئين‌هاي PAX7 و PGC-1α از جمله پروتئين‌هاي مؤثر در نوسازي و متابوليسم كربوهيدرات‌ها در عضلات اسكلتي هستند. هدف از پژوهش حاضر بررسي اثر 8 هفته تمرين ‌مقاومتي در شرايط هايپوكسي برمحتواي پروتئين‌هاي PAX 7 و PGC-1α در عضله نعلي رت‌هاي ديابتي نوع دو بود. روش‌ها: در اين تحقيق 40 سر رت نر ويستار 10هفته‌اي پس از القا ديابت نوع دو، به پنج گروه كنترل سالم(HC)، كنترل‌ ديابتي(DC)، تمرين مقاومتي (RT)، تمرين مقاومتي در هايپوكسي (RT-HPX) و گروه هايپوكسي (HPX) تقسيم شدند. تمرين‌هاي مقاومتي به‌مدت 8 هفته، 5 جلسه در هفته، در گروه‌هاي تمرين مقاومتي و تمرين مقاومتي در هايپوكسي انجام شد. پس از اتمام تمرين‌ها، نمونه‌ي بافت از عضله‌ي نعلي انجام و جهت اندازه‌گيري غلظت پروتئين‌هاي PAX 7 و PGC-1α مورد ارزيابي قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج نشان داد، بين گروه‌هاي تحقيق در هر دو پروتئين‌هاي PAX7 و PGC-1α تفاوت معني‌داري (0.0001=P) وجود دارد. القاي ديابت منجر به كاهش معني‌دار PAX7 شد اما گروه تمرين مقاومتي در هايپوكسي تفاوت معني‌داري با گروه كنترل سالم نداشت (0.451=P). مقادير پروتئين PGC-1α نيز در گروه القاي ديابت كاهش معني‌داري را در مقايسه با گروه كنترل داشت (0.01=P)، اما تمرين در هايپوكسي مقادير آن را به بيشتر از گروه كنترل سالم افزايش داد (0.0001=P). نتيجه‌گيري: مي‌توان به تمرينات مقاومتي و قرار گرفتن در معرض هايپوكسي موقت و غيرفعال نيز به‌عنوان يك راهكار پيشنهادي در بهبود شاخص‌هاي مرتبط به بيماري ديابت نوع دو در انسان توجه كرد.