امتزاج كار و زندگي به مثابه يك ساخت نوپديد در سازمان‌هاي مردم‌نهاد: پژوهشي با رويكرد پديدارشناسي

در سال‌هاي اخير پژوهش درباره نسبت ميان كار و زندگي توجه بسياري از پژوهشگران را در رشته‌هاي مختلف علوم به خود جلب كرده است. تنوع ديدگاه‌ها در دانش‌رشته‌هاي گوناگون نشان‌دهنده ژرفاي مفهوم مناسبات كار و زندگي و لزوم توجه به ابعاد گوناگون اثرگذار بر آن است. اين پژوهشِ اكتشافي با هدف فهم تجربه كار و نسبت آن با زندگي از منظر كاركنان شاغل در سازمان‌هاي مردم‌نهاد انجام شد. پژوهش با رويكرد كيفيِ پديدارشناسي و با روش هشت‌مرحله‌اي موستاكاس طرح‌ريزي شد. براي گردآوري داده‌ها، مصاحبه‌هاي داستان‌پارِ عميق با 11 نفر از كاركنان مؤسسه محك به عنوان يك مؤسسه مردم‌نهاد انجام شد. براي تأييد قابليت اعتمادِ تحليل‌ها از روش‌هاي توصيف پرمايه و بازتاب‌پذيري استفاده شد. در نتيجه تحليل داده‌ها 11 تم با عناوين باور به غايتمندي زندگي، انتخاب حرفه به مثابه رسالت، زيستِ رسالتِ حرفه‌اي، كار پرمطالبه، مشغوليت مستمر ذهني، ادراك هويت‌هاي متناقض، تثبيت و قوام ارزش‌ها، تجديد قوا در اثر پذيرش نقش مراقبتي، تسري حس رضايت به ساحت‌هاي مختلف زندگي، معنويت جاري در زندگي، و رواداري در كار و زندگي در قالب سه خوشه كه سويه‌هاي منفي و مثبت و درهم‌تنيدگي كار و زندگي كاركنان را وصف مي‌كردند حاصل شد. در نهايت، توصيف‌هاي بافتاري فردي، ساختاري فردي، و بافت‌ـ ساختاري فردي و به عنوان جمع‌بندي يك توصيف تركيبيِ بافت‌ـ ساختاري با محوريت ساخت نوپديدِ «امتزاج كار و زندگي» به مثابه تجربه زيسته كاركنان ارائه شد.