برهم‎كنش و روابط معنايي رمزگان‎هاي مشروعيت‎بخش در عناصر بصري سكه‎هاي ايلخاني با اتكا بر رويكردهاي نشانه‎شناسي

كاربست رويكردهاي نشانه‎شناسي در مطالعۀ مضامين سكه‎ها با توجه به ويژگي نوشتاري ـ تصويريِ عناصر بصري سكه، معاني مستترتر و ضمني آن‎ها را نسبت به ساير متون هنري بهتر مي‎تواند آشكار نمايد. اين پژوهش با اتكا بر رويكردهاي نشانه‎شناسي (به‎ويژه مفاهيم پساساختارگرايي آن)، مضامين موجود در عناصر بصري سكه‎هاي ايلخاني را مطمح نظر قرار داده و در اين راه از نظريۀ مشروعيت قدرت «ديويد بيتهام» نيز بهره جسته است. سؤال اصلي پژوهش اين است كه برهم‎كنش و روابط معنايي رمزگان‎هاي سكه‎هاي ايلخاني به چه صورت بوده و نظام‎هاي نشانه‎اي در آن‎ها چگونه متجلي شده است؟ بر همين اساس داده‎ها به‎صورت كتابخانه‎اي ـ آرشيوي جمع‎آوري و سپس مفاهيم موجود در آن‎ها به روش تحليلي ـ تاريخي موردمطالعه قرار گرفتند. طبق يافته‎ها كاربرد اين روش پارادايم‎هاي گسترده‎تري را در مطالعه سكه درگير مي‎نمايد و منجر به درك معناهاي ضمني در مضامين سكه‎ها مي‎شود. بر اين اساس معاني عناصر سكه‎هاي دوره هلاكوخان تا اواسط حكومت آباقاخان نشانگر تلاش خوانين براي كسب سطح اول مشروعيت و مفاهيم سكه‎هاي اواخر آباقاخان تا گيخاتو نشان از عدم موفقيت خوانين ايلخاني در پيشبرد اهداف توجيهي خود و چالش فقدان اعتقادات مشترك (سطح دوم مشروعيت)، با ضرب سكه‎هايي با مضامين مسيحي، يهودي (ستاره داوود) و حتي شيعي دارد. در دوران پس از غازان خان تا انقراض حكومت، هم‎نشيني رمزگان‎هاي اسلامي، اويغوري و ايراني در مضامين سكه‎ها هم‌زمان با سطح سوم مشروعيت در بطن جامعه ايلخاني اتفاق مي‎افتد. در اين دوره مظاهر اركان اصلي قدرت (اعم از سياسي، مذهبي و اقتصادي) به‎گونه‎اي متناسب در مضامين سكه‎ها همنشين شده و بازتابي از شبكۀ قدرت هستند. در اين دوره معاني سكه‎ها از طريق بسطِ روابط بينامتني با ساير حوزه‎ها به نوعي نشانگي تبديل‎شده‎اند.