تأثير تمرين مقاومتي بر آسيب ساختاري استخوان ران ناشي از تزريق بولدنون در موش هاي صحرايي نر

سابقه و هدف: اجراي تمرينات مقاومتي همراه با مصرف استروئيدهاي آنابوليك توسط ورزشكاران امري معمول است، اما تأثير دوزهاي پزشكي و سوء مصرف آن‌ها در كنار تمرينات مقاومتي، بر تخريب ساختاري استخوان ران مشخص نيست. هدف از پژوهش حاضر، بررسي تأثير تمرينات مقاومتي بر وزن بدن و تخريبات استخوان ران ناشي از تزريق بولدنون در موش‌هاي نر مي‌باشد. مواد و روش‌ها: تعداد 36 سر موش صحرايي نر (وزن 5/94 ± 189/53) به شش گروه (6تايي): 1. كنترل، 2. بولدنون (2 ميلي‌گرم / كيلوگرم)، 3. بولدنون (5 ميلي‌گرم / كيلوگرم)، 4. تمرين، 5. تمرين + بولدنون (2 ميلي‌گرم / كيلوگرم) و 6. تمرين + بولدنون (5 ميلي‌گرم / كيلوگرم) تقسيم شدند. تزريق استروئيد بولدنون دو بار در هفته به عضله سريني موش تزريق مي‌شد. برنامه تمرين مقاومتي شامل هشت هفته صعود از پلكان و 3 روز در هفته بود كه با وزنه 50 درصد وزن موش آغاز شد و در هفته هشتم به 120 درصد رسيد. تغييرات هيستوپاتولوژي در استخوان ران با استفاده از رنگ‌آميزي هماتوكسيلين - ائوزين بررسي شد. بررسي نرمال بودن داده‌هاي وزن توسط آزمون كلموگروف - ‌اسميرنف و تجزيه‌وتحليل آن‌ها توسط تحليل واريانس يك‌طرفه صورت گرفت و براي بررسي نتايج تغييرات بافتي از آزمون كروسكال واليس استفاده گرديد. نتايج: پس از مقايسه بين گروهي در مقادير وزن موش‌ها تفاوت معني‌داري مشاهده نشد. در گروه‌هاي دريافت‌كننده بولدنون (2، 3، 5 و 6) تخريب‌هاي خفيف و شديدي در بافت استخوان ران ملاحظه شد كه با اجراي تمرينات مقاومتي، بهبود جزئي در آن‌ها حاصل گرديد كه از نظر آماري معني‌دار نبوده است (0/05 P). نتيجه‌گيري: به‌نظر مي‌رسد كه اجراي تمرين مقاومتي، قادر به جلوگيري و بهبود آسيب ناشي از مصرف استروئيد بولدنون نباشد.