بررسي رابطه مديريت استعداد و كارراهه شغلي در يكي از سازمان هاي نيروهاي مسلح ايران

زمينه و هدف: مديريت استعداد و كارراهه شغلي از موارد مطرح در مديريت اثربخش سازمان ها مي باشند كه امروزه به دليل نياز شديد سازمان ها به افراد مستعد به منظور دستيابي به مزيت رقابتي و اهميت شكوفايي استعدادهاي دروني در مسير شغلي حائز اهميت فراوان است.در همين راستا هدف اصلي پژوهش بررسي رابطه مديريت استعداد باكارراهه شغلي است.روش : اين پژوهش از نظر هدف در حيطه پژوهش‌هاي كاربردي و بر اساس روش گردآوري داده ها، توصيفي پيمايشي است.جامعه آماري اين پژوهش مديران ستاد يكي از سازمانهاي وابسته به نيروهاي مسلح به تعداد92نفربوده است. براي نمونه گيري از روش تصادفي ساده استفاده شده است و از طريق فرمول كوكران، تعداد 75 نفر به عنوان نمونه آماري انتخاب شده اند. گردآوري داده ها با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته انجام شده است. پرسشنامه اول به مديريت استعداد در قالب چهار بعد ، 17شاخص و 31 سؤال و پرسشنامه دوم به كارراهه شغلي در قالب 4 بعد ، 22 شاخص و  23سؤال است كه روايي آنها از نوع اعتبار محتوا بود كه طبق نظر صاحب نظران مورد تأييد قرار گرفت. به منظور سنجش پايايي پرسشنامه ها از آزمون ضريب آلفاي كرونباخ و براي تجزيه و تحليل داده ها از آزمون هاي آماري توصيفي و تحليلي با نرم افزار spss استفاده شده است.يافته ها: يافته هاي اين پژوهش نشان داد كه رابطه مديريت استعداد با كارراهه شغلي در سازمان مورد مطالعه معنادار و به صورت معكوس بوده است و مقدار ضريب همبستگي پيرسون 264/ 0 مي باشد. همچنين مديريت استعداد با هويت شغلي در سازمان مورد مطالعه رابطه معنادار و معكوس دارد و مقدار ضريب همبستگي پيرسون 247/ 0  است. بين مديريت استعداد با متغيرهاي امنيت شغلي، خدمت شغلي و خلاقيت شغلي رابطه معناداري مشاهده شد .نتيجه گيري: نتايج اين تحقيق نشان داد كه مسير پيشرفت شغلي استعدادها در سازمان ها، متفاوت از آحاد كاركنان نگريسته شود و فرآيندهاي طولاني و برخي از ضوابط دست و پاگير سازماني، مانع از پيشرفت افراد مستعد در سطوح مختلف سازمان نشود تا تأثيرات شگرف مديريت استعداد به دور از كاناليزه نمودن افراد مستعد آشكار گردد.