مروري بر فرايند تكثير و پرورش ماهيان كوي (Koi Fish) و جنبه‌هاي اقتصادي آن

ماهيان كوي وابسته به رودخانه‌هاي آرام ، درياچه‌ها و آبگيرهاي آب شيرين مي‌باشند. براين اساس نتايج دانشمندان نشان مي‌دهد كه زيستگاه اوليه كوي در درياچه‌هاي آسياي صغير به‌ويژه در درياچه‌هاي ايران بوده است. كوي‌ها عموماً بنتوز خوارند. صدها سال پيش اين ماهي با نام ماهي ماگوي در ايران وجود داشته است و به عنوان كالاي صادراتي خوراكي به كشورهاي ژاپن، چين و اروپاي غربي صادر مي‌شد. زماني كه تكثير اين ماهي به عنوان ماهي زينتي آغاز شد، تكثير كوي قرمز و سفيد مورد توجه بسيار قرار گرفت. امروزه بيش از صد نوع از اين ماهي در جهان تكثير مي‌شوند كه تنوع آنها در رنگ‌بندي بدن آنهاست. تكثير ماهي كوي به روش صنعتي همان‌طوري‌كه از نامش پيداست، بر افزايش تعداد مواليد تمركز دارد. براي تكثير ماهي كوي به روش صنعتي روش‌هاي متنوعي وجود دارد كه در تمامي آنها تعداد بچه ماهي‌هاي به‌دست آمده به شكل قابل توجهي بيشتر از ساير روش‌هاي سنتي است. اما آنچه به عنوان مشكل اصلي در مورد تكثير صنعتي معمولاً مطرح است، افزايش آسيب و استرس براي خود ماهيان مولد است. به همين دليل همچنان بسياري از تكثيركنندگان اصيل ماهي كوي از  شيوه‌هاي سنتي يا شيوه‌هاي نيمه سنتي براي تكثير ماهي كوي استفاده مي‌كنند. در نتيجه، امروزه بيشتر ماهيان موجود در بازار از اين روش به‌دست آمده‌اند.