آموزش خداباورانۀ علم در ساحت نگرش: راه‌حلي براي مسئلۀ تحقق‌پذيري نظريه‌هاي علم ديني در حوزۀ علوم طبيعي

هدف از پژوهش حاضر بررسي مسئلۀ تحقق‌پذيري علم ديني در حوزۀ علوم طبيعي است. در اين راستا نخست ضمن تحليلي بر مسئلۀ تحقق‌پذيري علم ديني به‌طوركلي، به بررسي تحقق‌پذيري آن در يكي از زمينه‌هاي خاص، يعني آموزش علوم طبيعي (شامل فيزيك، شيمي، زيست‌شناسي و زمين‌شناسي) پرداخته شده است. سپس به‌مثابۀ يكي از راه‌حل‌هاي مسئله در حوزۀ آموزش علوم طبيعي، پيشنهاد (فرضيه) نگارنده با عنوان «آموزش خداباورانۀ علم در ساحت نگرش» بررسي شده است. اين راه‌حل پيشنهادي به روشي تحليلي از يك منظر، سازگاري و هم‌خواني آن با نظريه‌هاي علم ديني انتخابي (نظريۀ گلشني و جوادي آملي) بررسي شده و از منظري ديگر، به‌مثابۀ يك برساختۀ آموزشي، بررسي سازگاري و انسجام دروني آن را صورت داده است. براساس يافته‌هاي اين پژوهش، در مقام تحقق‌پذيري نظريه‌هاي علم ديني در آموزش علوم طبيعي، بايد بر «تعليم و تربيت ديني با محوريت پرورش نگرش خداباورانه» تأكيد كرد. اين امر از استلزامات نظريه‌هاي علم ديني در آموزش علوم طبيعي است. از سوي ديگر معيار سازگاري و انسجام دروني برساخته، با «پرورش نگرش خداباورانه در آموزش علوم» نامتعارض نيست كه اجتماع سازگار اين دو، در «آموزش خداباورانۀ علم در ساحت نگرش» خود را نشان مي‌دهد. درنهايت اينكه «آموزش خداباورانۀ علم در ساحت نگرش» به‌مثابۀ راه‌حلي سازگار و منسجم، موضوع تحقق‌پذيري نظريه‌هاي علم ديني در حوزۀ علوم طبيعي را به سطحي بسيار اجرايي‌تر و عملي‌تر مي‌آورد كه با نظريه‌هاي علم ديني انتخابي سازگار است و معيارهاي حداقلي و مشترك اين نظريه‌ها را برآورده مي‌كند. همچنين هم با آموزش علوم تعارضي ندارد و متخصصان اين حوزه آن را درك مي‌كنند.