فهم كشاورزان از گذشته خوداتكا و پايدار با تأكيد بر تغييرات آب و هوا (مورد مطالعه: ‌روستاهاي استان اصفهان)

توسعه پايدار پيوندي ناگسستني با محيط زيست دارد. يكي از الزامات توسعه ي پايدار، حفاظت از محيط زيست و منابع طبيعي به عنوان ميراث جمعي بشريت است؛ به گونه اي كه علاوه بر پاسخگويي به نيازهاي نسل حاضر، ظرفيت پاسخگويي به نيازهاي نسل آينده را نيز داشته باشد. تغييرات آب و هوا، يكي از مهم ترين مسائل محيط زيستي در سراسر جهان است. اين تغييرات پيامدهاي منفي بسياري براي پايداري روستايي دارد. در اين راستا، واكاوي تجربه و فهم كشاورزان از پايداري روستايي در بستر تغييرات آب و هوا جهت اتخاذ سياست هاي محيط زيستي سازگار با محيط ضروري است. هدف پژوهش حاضر، واكاوي فهم كشاورزان از پايداري روستايي با توجه به وضعيت گذشته ي آب و هوايي است. براي رسيدن به اين هدف، روستاهاي مناطق مختلف جنوب، شمال، غرب و شرق استان اصفهان به عنوان مورد مطالعه انتخاب شدند. در اين پژوهش از روش نظريه ي زمينه سيستماتيك اشتراوس و كوربين استفاده شده است. همچنين براي جمع آوري داده ها از تكنيك مصاحبه ي نيمه ساختاريافته، استفاده شده است. تمامي مصاحبه ها تبديل به متن شدند و مورد تحليل و كدگذاري در سه مرحله ي باز، محوري و گزينشي، قرار گرفتند. در نتيجه، ۲۹ مفهوم و ۷ مقوله محوري به دست آمد تا مدل پارادايمي گذشته خوداتكا و پايدار، ترسيم شود. از ديد كشاورزان، تقويم منظم كشاورزي همراه با بستر مناسب جغرافيايي و عامل مداخله گر تور ايمني، منجر به نوعي گذشته خوداتكا و پايدار شده است. همچنين راهبرد كشاورزان، كشاورزي بوم سازگار بوده كه پيامد خودكفايي معيشتي را شكل داده است. توجه به تغييرات آب و هوا در سياست گذاري هاي توسعه روستايي، تقويت تور ايمني و ايجاد طرح هاي اشتغال زايي با كمك كشاورزان مي تواند به توسعه پايدار روستا كمك كند.