اثربخشي‌آموزش قبل از ازدواج مبتني بر عوامل خطرساز با رويكرد شناختي ـ رفتاري بر تاب‌آوري و كيفيت زندگي زوجين نامزد

مقدمه :آموزش قبل از ازدواج نقش به سزائي در تحكيم و تداوم ازدواج و خانواده از جنبه‌هاي مختلف دارد. هدف پژوهش حاضر بررسي تأثير آموزش قبل از ازدواج مبتني بر عوامل خطرساز با رويكرد شناختي - رفتاري بر تاب‌آوري و كيفيت زندگي زوجين نامزد بوده است. روش : پژوهش از نظر هدف از نوع كاربردي و از لحاظ ماهيت و روش گردآوري داده‌ها، طرح نيمه‌آزمايشي بر اساس طرح پيش آزمون ـ پس آزمون با گروه كنترل بود كه در شهرري در سال 1399 انجام شده است. جامعه آماري تمام زوجين نامزدي بودند كه سال 1399 به مراكز مشاوره يا مراكز مشابه در شهرري مراجعه نمودند. نمونه آماري پژوهش شامل 26 زوج از زوج‌هاي نامزد بودند كه به‌صورت گمارش تصادفي در 2 گروه آزمايش و كنترل ( 13 زوج در هر گروه ) قرار داده شدند. انتخاب اين افراد با مراجعه به مراكز مشاوره و صحبت با زوجين مراجعه‌كننده به‌صورت داوطلب شدن خودشان صورت گرفت. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه تاب‌آوري كانر و ديويدسون2003(CD-RIS)   و پرسشنامه سازمان بهداشت جهاني1996 (WHOQOL _ BREF ) بود كه آن را شركت كنندگان قبل و بعد از مداخلات آموزشي تكميل نمودند. نتايج: تحليل داده‌ها نشان داد كه آموزش قبل از ازدواج مبتني بر عوامل خطرساز با رويكرد شناختي _ رفتاري بر تاب‌آوري و كيفيت زندگي زوجين نامزد اثرگذار بوده است، ولي در گروه كنترل اين چنين اثر مثبتي ديده نشد.از پژوهش اينگونه نتيجه گيري مي‌شود كه توجه ويژه به مسأله ازدواج و ارائه آموزش‌هاي لازم قبل از ازدواج كه در چارچوب رويكرد مناسب باشد مي‌تواند تاب‌آوري زوجين نامزد را در برابر مسائل زندگي بالاتر برده و كيفيت زندگي آنها را بهبود بخشد. بحث و نتيجه ‏گيري : از پژوهش اينگونه نتيجه گيري مي‌شود كه توجه ويژه به مسأله ازدواج و ارائه آموزش‌هاي لازم قبل از ازدواج كه در چارچوب رويكرد مناسب باشد مي‌تواند تاب‌آوري زوجين نامزد را در برابر مسائل زندگي بالاتر برده و كيفيت زندگي آنها را بهبود بخشد.