اثر قارچ‌هاي درون‌زي ديواره تيره در افزايش تحمل گوجه‌فرنگي به تنش شوري

ارتباط گياه با ريزجانداراني مانند قارچ‌هاي درون‌زي ديواره تيره، مي‌تواند آثار مضر تنش‌هاي محيطي مانند شوري را كاهش دهد. در اين پژوهش تأثير قارچ‌هاي درون‌زي ديواره تيره جدا شده از ريشه‌ نخل خرما بر ‌‌افزايش مقاومت به شوري گوجه‌فرنگي (Lycopersicon esculentum cv. Super cheif) مورد بررسي قرار گرفت. آزمايش به‌صورت فاكتوريل در قالب طرح كاملاً تصادفي با دو فاكتور شامل نوع جدايه در 13 سطح [ control (PDA plug)و,Dو-39،وEو-22،وCو-22،وAو-21،وFو-19،وAو-16،وDو-15​​​​،وAو-14،ووCو-11، وDو-10،وBو-8، Bو-4] و شوري در 3 سطح (صفر، 50 و 100 ميلي‌مولار كلريد سديم) با 3 تكرار اجرا شد. گياهان گوجه‌فرنگي در سطوح مختلف شوري با جدايه‌هاي قارچي درون‌زي ريشه‌هاي نخل خرما تلقيح شدند. بر اساس نتايج تجزيه واريانس در تيمار قارچي با جدايه‌هاي Bو-4 و Cو-11 آثار منفي شوري (تا 100 ميلي‌مولار معادل 9/52 دسي‌زيمنس بر متر) بر زيست‌توده گياه گوجه‌فرنگي كاهش يافت. در شوري 100 ميلي‌مولار جدايه Bو-4 بيش‌ترين وزن تازه بوته و جدايه Cو-11 بيش‌ترين وزن خشك بوته را نسبت به ساير تيمارها داشت و نسبت به تيمار بدون قارچ به‌ترتيب %55/51 و %55/26 بيش‌تر بود. با افزايش سطح شوري تا 100 ميلي‌مولار جدايه‌هاي Bو-4،وBو-8،وDو-10 و Cو-11 در كاهش غلظت سديم، افزايش غلظت پتاسيم و افزايش نسبت پتاسيم به سديم كارايي زيادي داشتند. تيمار قارچي (Dو-10 و Bو-8) موجب افزايش معني‌دار غلظت فسفر (19%) نسبت به تيمار بدون قارچ شد. در سطوح مختلف شوري جدايه‌هاي Cو-11،وDو-39 و Dو-10 موجب افزايش آب نسبي برگ شدند. افزايش شوري تا 50 ميلي‌مولار (معادل 5/44 دسي‌زيمنس بر متر) با افزايش وابستگي درون‌زي همراه بود و جدايه Cو-11 و Bو-4 بيش‌ترين افزايش را (%43) نسبت به جدايه‌هاي ديگر نشان دادند.