استفاده بهينه ميكروسيليس در كاهش خوردگي آرماتور در سازه‌هاي بتني دريايي (مطالعه موردي اسكله P1 بندر امام خميني)

سازه‌هاي دريايي با توجه به موقعيت خاص جغرافيايي و سهم مهمي كه در اقتصاد كشور دارند جزء سازه‌هاي زيربنايي به شمار مي‌روند، كه تعمير و مرمت اين سازه‌ها در برابر خوردگي به منظور افزايش دوام و عمر بهره‌برداري از موضوعات اساسي به حساب مي‌آيد. مهم‌ترين خسارت به سازه‌هاي بتني دريايي در منطقه جزر و مد و در اثر خوردگي آرماتورها در بتن مي‌باشد. اين شرايط عمر مفيد سازه‌هاي بتني را كاهش مي‌دهد. يكي از روش‌هاي موثر براي جلوگيري از خوردگي آرماتور و كاهش نفوذ يون‌هاي كلر در سازه‌هاي بتني در محيط‌هاي دريايي، بهبود كيفيت و خواص مكانيكي بتن با استفاده از ميكروسيليس مي‌باشد، اگرچه تاكنون مطالعات گوناگوني در مورد اين موضوع انجام گرفته است ولي اين مقاله در نظر دارد، استفاده بهينه ميكروسيليس در كاهش خوردگي آرماتور در سازه‌هاي بتني دريايي را بر روي خواص بتن سخت شده در 18 ماه و طي زمان‌هاي مختلف بررسي نمايد. در نمونه‌هاي آزمايشگاهي با نسبت آب به سيمان 34% و 40% و فوق روان كننده محدوده 3% تا 6% و ميكروسيليس با درصدهاي 7، 10 و 13 ساخته شده و پس از قرارگيري در معرض شرايط تهاجمي، آزمايش سرعت خوردگي، اندازه‌گيري شده است. نتايج حاصله مبين آن است كه، اثر مخلوط بتن حاوي 10% ميكروسيليس با نسبت آب به سيمان 34% دوام آرماتور در برابر خوردگي و عمر مفيد سازه‌هاي دريايي را افزايش مي‌دهد.