محاسبه محل بهينه مهارهاي بازويي در سازه با مينيمم كردن لنگر پاي هسته تحت بار جانبي

يكي از مشكلات اساسي در سازه هاي بلند مقابله با نيروي جانبي و در نتيجه جابجايي زياد ايجاد شده تحت اثر اين نيروها به ويژه در طبقات بالاي سازه و همچنين افزايش لنگر پاي سازه مي باشد. يكي از سيستم هايي كه در سازه هاي بلند براي مقابله با اين نيروها و جابجايي ايجاد شده به وسيله اين نيروها مورد استفاده قرار مي گيرد، استفاده از مهاربازويي است. در اين سيستم هسته مركزي به وسيله يك يا چند مهاربازويي به ستون هاي كناري متصل مي شود. در اين تحقيق به بررسي موقعيت بهينه مهارهاي بازويي تحت بارگذاري همزمان مثلثي- متمركز و بارگذاري باد با در نظر گرفتن چهار مهاربازويي در سازه و اثر تغييرات سختي المان هاي سازه بر روي كاهش لنگر پاي سازه پرداخته شده است. همچنين بازدهي كاهش حداكثر لنگر ايجاد شده در سازه داراي مهارهاي بازويي در مقايسه با سازه بدون مهاربازويي مورد مقايسه قرار گرفته است. نتايج نشان دهنده آن است كه با افزايش سختي مهارهاي بازويي محل بهينه مهارهاي بازويي به سمت پايين سازه جابجا خواهد شد و همچنين فاصله مهارهاي بازويي از يكديگر كاهش مي يابد. محل بهينه مهارهاي بازويي هنگامي كه شدت بارگذاري باد افزايش يابد، به سمت بالاي سازه جابجا خواهد شد. همچنين فاصله مهارهاي بازويي در اين حالت از يكديگر افزايش خواهد يافت.