مدل سنجش توان دانشگاه ها جهت تبديل به دانشگاه كارآفرين

اين پژوهش در خصوص ابعاد، مقوله‌هاي اصلي و مؤلفه‌هاي تشكيل‌دهنده مدل سنجش توان دانشگاه‌ها و مراكز آموزش عالي براي تبديل به دانشگاه‌هاي كارآفرين است. در اين پژوهش پس از استخراج شاخص‌هاي دانشگاه كارآفرين و عوامل بين رشته‌اي ايجاد كننده اين شاخص‌ها، اولويت‌بندي و وزن هر يك از آنها براي ارائه مدلي براي سنجش توان مؤسسات آموزش عالي براي تبديل‌شدن به دانشگاه كارآفرين سنجش شده است. از نظر گردآوري داده‌ها، نوعي تحقيق توصيفي است. پرسش‌نامه‌هاي برخط پس از بررسي گسترد مباني نظري و شناسايي عوامل و مؤلفه هاي اصلي در دانشگاه هاي سطح كشور و در اقشار مختلف دانشگاه هايي توزيع و پاسخ ها جمع آوري و تحليل گرديد. نتايج به‌دست‌آمده نشان مي‌دهد كه دوازده عامل داخلي و خارجي در ايجاد و تقويت شصت و نه شاخص لازم براي تبديل به دانشگاه كارآفرين تأثير دارند. 28.04% از اين مدل به عوامل شاخص ساز ساختاري، 65.97% به عوامل شاخص ساز محتوايي و فقط 5.98% از عوامل به شاخص‌هاي زمينه‌اي مربوط است. راهكار پيشنهادي اين مقاله توجه به شاخص‌هاي محتوايي در مرتبه اول و در مرتبه دوم توجه به شاخص‌هاي ساختاري در مؤسسات آموزش عالي براي تبديل به دانشگاه كارآفرين است. در اين راهكار 68.20% از عوامل مؤثر بر آمادگي مؤسسه آموزش عالي به عوامل داخلي آن و تأثير عوامل خارجي كمتر از يك‌سوم (31.80%) است.