بررسي عوامل موفقيت در انجام زايمان طبيعي در مادران باردار با حاملگي ترم ديررس

زمينه و هدف: هدف از انجام اين مطالعه يافتن علل عدم موفقيت زايمان طبيعي در حاملگي ترم ديررس بود كه مي‌تواند براي اداره‌ي زايمان‌ در اين مادران باردار و طرح راهكار براي افزايش زايمان طبيعي سودمند باشد. روش بررسي: اين مطالعه مقطعي در جامعه زنان باردار با حاملگي ترم ديررس بيش از 41 هفته و با انتخاب 148 نفرِ مراجعه‌كننده به بيمارستان آيت‌الله روحاني بابل طي فروردين 1397 الي اسفند 1398 انجام شده است. سن مادر، شاخص توده بدني، سن بارداري، تعداد بارداري و زايمان، مدت بستري، وضعيت و روش آمادگي سرويكس براي ختم بارداري از پرونده بيماران استخراج و ثبت شد. اطلاعات در دو گروه روش ختم بارداري (زايمان طبيعي و سزارين) مورد مقايسه قرار گرفتند. تجزيه و تحليل آماري با استفاده از SPSS software, version 22 (IBM SPSS, Armonk, NY, USA)، Chi-square test، Student’s t-test و Fitting logistic regression models صورت گرفت. 0/05 P معنادار تلقي گرديد.يافته‌ها: در اين بررسي 167 زن باردار با حاملگي ترم ديررس مورد مطالعه قرار گرفتند. ميانگين سني زنان باردار برابر 5/98±26/03 سال بود. متغير نمره بيشاپ (Bishop score) بالا با نسبت شانس 0/44، فاكتور پيشگيري‌كننده براي زايمان سزارين به‌شمار مي‌رود (0/001=P). شاخص توده بدني بالاتر نيز به‌عنوان ريسك فاكتور زايمان سزارين شناخته شده است (0/01=P) به‌طوري‌كه به‌ازاي هر واحد افزايش در نمره بيشاپ شانس زايمان سزارين 56% كاهش مي‌يابد و به‌ازاي هر واحد افزايش BMI، شانس سزارين 9% افزايش مي‌يابد.نتيجه‌گيري: مطالعه نشان داد نزديك نيمي از موارد حاملگي‌هاي ديررس منجر به زايمان طبيعي مي‌شوند. BMI بالا احتمال زايمان طبيعي در حاملگي‌هاي ترم ديررس را كاهش مي‌دهد. اما نمره بيشاپ بالاتر مي‌تواند در موفقيت زايمان طبيعي موثر باشد.