اختلالات روانپزشكي همراه در كودكان و نوجوانان مبتلا به اختلال نقص توجه بيش فعالي: مطالعه توصيفي تحليلي

زمينه. مطالعات روانپزشكي تحت تاثير شرايط جغرافيايي و روش تحقيق است. از اين ميان، استفاده از ابزارهاي تشخيصي ممكن است اختلاف نظرهايي را درباره نتايج مطالعات مربوط به اختلالات روانپزشكي نظير ADHD ايجاد كند. هدف كلي اين تحقيق، بررسي اختلالات روانپزشكي همراه در كودكان و نوجوانان مبتلا به اختلال نقص توجه بيش فعالي است. روش كار. در اين تحقيق، تعداد ۴۰۰ كودك و نوجوان مبتلا به اختلال نقص توجه بيش فعالي از ميان مراجعه كنندگان به درمانگاه روانپزشكي بيمارستان رازي و شريف تبريز انتخاب شدند. در فرآيند نمونه گيري، شركت كننده ها با مصاحبه تشخيصي نيمه ساختاريافته KSAD-SPL از نظر وجود اختلالات روانپزشكي ارزيابي شدند. در فرآيند گردآوري داده ها، از دو پرسشنامه جمعيت شناختي و KSAD-SPL استفاده شد. مدت اجراي طرح ۴ ماه بود. يافته ها. بر اساس يافته ها، ميانگين سن بيماران مطالعه 3.46 ± 9.16 سال بوده و بيشترين فراواني گروه هاي سني مربوط به گروه سني ۶ تا ۹ سال بود (۶۳ درصد). از ۴۰۰ بيمار مطالعه شده، 73/3درصد آن ها پسر بودند. بيشترين فراواني مقطع تحصيلي نيز مربوط به پيش دبستاني (61/5درصد) بود. سابقه وجود ADHD در 10/8 درصد در پدر، 2/3 درصد در مادر و 3/8درصد در هر دو والدين مثبت بود. همچنين 9/5 درصد بيماران سابقه وجود ADHD در برادر و ۴ درصد سابقه مثبت ADHD در خواهر خود داشتند. شايع ترين اختلال روانپزشكي در بررسي حاضر اختلال نافرماني مقابله اي(ODD) (۹۲ درصد) بود. در بيش از 54 درصد مبتلايان، يك اختلال همراه ديگر قابل تشخيص بود. نتيجه گيري. با توجه به نتايج به دست آمده در اين مطالعه مي توان نتيجه گرفت كه شايع ترين اختلال روانپزشكي در كودكان مبتلا به ADHD اختلال نافرماني است كه اين اختلال هر چند در پسر ها كمي بيشتر است ولي از نظر آماري تفاوت معني داري بين دو جنس و گروه هاي سني مشاهده نشد. پيامدهاى عملى. از نتايج حاصل چنين استنباط مي شود كه بالينيگران و متخصصان روانشناسي و روانپزشكي كودك بهتر است در فرآيند تشخيص و درمان اختلال ADHD، به حضور احتمالي اختلالهاي همراه بها دهند؛ چراكه بي احتياطي در اين امر مي تواند بطور مستقيم بر كيفيت و كميت مداخلات بكار رفته تاثير بگذارد.