نقش درد، نااميدي، تعلق و ظرفيت خودكشي در پيش بيني اقدام به خودكشي در افراد مبتلا به اختلالات روانپزشكي

زمينه. ايده و اقدام به خودكشي به شدت پيش بيني كننده مرگ هاي ناشي از خودكشي هستند و مي تواند منجر به عواقب منفي متعددي هم براي شخص و خانواده آن و هم براي جامعه شوند. از اين رو اين پژوهش با هدف بررسي نقش درد، نااميدي، تعلق و ظرفيت خودكشي در پيش بيني اقدام به خودكشي در افراد مبتلا به اختلالات روانپزشكي انجام شد. روش كار. روش تحقيق اين مطالعه از نوع همبستگي و جامعه آماري شامل تمام افراد مراجعه كننده با مشكلات روانشناختي به درمانگاه هاي سرپايي روانپزشكي مركز آموزشي درماني رازي تبريز در سال 1399-1400 بود. حجم نمونه باتوجه به ملاك كلاين و با توجه به 62 سوالي بودن پرسشنامه ها، تعداد 298 نفر آزمودني بود. ابزارهاي پژوهش نيز شامل مقياس اقدام به خودكشي، مقياس ظرفيت خودكشي و پرسشنامه انگيزه براي اقدام به خودكشي (براي بررسي سه متغير درد، نااميدي و تعلق) بودند. براي تحليل داده ها از مدل يابي معادلات ساختاري با نرم افزار اسمارت PLS نسخه 2 استفاده شد. يافته ها. در اين مطالعه 63/3 درصد پاسخ دهندگان را مردان و 36/7 درصد را زنان تشكيل دادند. ميانگين و انحراف استاندارد سني پاسخ دهندگان، 37/26± 10/88 سال بود. طبق نتايج ضرايب مسير بين نااميدي با ظرفيت خودكشي (0/63=β)، احساس تعلق با ظرفيت خودكشي (0/28=β) و اقدام به خودكشي (0/21=β)، ظرفيت خودكشي با اقدام به خودكشي (0/59=β) در سطح معني داري قرار داشت (p 0/05). از طرفي ظرفيت خودكشي در ارتباط بين نااميدي و احساس تعلق با اقدام به خودكشي نقش ميانجي معني داري داشت. نتيجه گيري. نتايج نشان داد كه مدل سه مرحله اي خودكشي توانايي پيش بيني اقدام به خودكشي در جامعه بيماران مبتلا به اختلالات روانپزشكي را دارد. پيامدهاي عملي. نتايج اين پژوهش براي متخصصاني كه با افراد مبتلا به اختلالهاي روانپزشكي كار مي كنند در جهت تمايز ايده خودكشي در مقابل اقدام به خودكشي اهميت بسياري دارد.