الگوي معادلات ساختاري رضايتمندي زوجين بر اساس مؤلفه‌هاي شخصيتي پنج عاملي نئو با ميانجيگري ارتباط مادرـ فرزند

پژوهش حاضر با هدف الگوي معادلات ساختاري رضايتمندي زوجين با بررسي نقش مؤلفه‌هاي شخصيتي 5 عاملي نئو و نقش ميانجيگري رابطه مادرـ فرزند انجام شد. اين پژوهش از لحاظ هدف كاربردي و از نظر روش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري شامل دانش‌آموزان پايه ششم دبستان هاي پسرانه و دخترانه شهر شيراز در سال 1397 به همراه مادرشان بودند كه از ميان آن‌ها 260 نفر به‌عنوان نمونه به روش تصادفي خوشه‌اي از نه منطقه آموزش ‌و پرورش شهر شيراز انتخاب شدند. به‌منظور جمع آوري داده ها از پرسشنامه پنج عامل شخصيت نئو (1992)، مقياس زوجي انريچ (1989) و روابط والد-فرزندي فاين و همكاران (1983) استفاده شد. داده ها با روش آماري همبستگي پيرسون و مدل يابي معادلات ساختاري مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفتند. يافته ها بين عامل شخصيتي روان آزردگي و رضايت زناشويي رابطه منفي نشان دادند، ولي عوامل شخصيتي انعطاف پذيري، برون‌گرايي، توافق پذيري و مسئوليت پذيري با رضايتمندي زوجين رابطه مثبت داشت. همچنين متغير رابطه مادر و فرزند رضايت زناشويي را در جهت مثبت پيش بيني مي كند. ازآنجاكه صفات شخصيتي به‌عنوان پيش آمادگي هايي كه افراد با خود در روابط زناشويي وارد مي كنند مي توانند بر سازه هاي ميانجيگر از جمله رابطه مادرـ فرزند اثرگذار باشند؛ بنابراين، رضايت زناشويي تحت تأثير عوامل درون فردي به‌ويژه ويژگي هاي شخصيتي مي باشد. نتايج حاكي از آن بود كه ويژگي هاي شخصيتي با نقش ميانجي ارتباط مادرـ فرزند مي توانند رضايت زناشويي را تبيين كنند (P≤ 0/01).