فراتاريخ بودن قرآن و سازوكارهاي انتقال پيام‌هاي فرازماني و فرامكاني در ظروف تاريخي خاص

يكي از مسائل مهم فلسفه دين، جهان‌ شمولي و كيفيت پاسخگويي دين و قرآن به‌عنوان مهم‌ترين منبع معرفتي به مسائل نوپديد علي‌رغم نزول در شرايط خاص تاريخي است. در رويكرد تاريخ‌مندي قرآن كه زادگاه آن كشورهاي عربي است و بعضاً ملهم از مباحث هرمنوتيك فلسفي و القائات مستشرقان شكل گرفته، پيام‌هاي قرآني تاريخ‌مند تلقي شده‌اند. اين موضوع در جاي خود به‌تفصيل نقد و دلايل اثبات فراتاريخي بودن قرآن به‌تفصيل بيان شده است، اما اين امر حائز اهميت و نيازمند تبيين است كه در سبك بيانات قرآن، چه سازوكارهايي به‌كار رفته تا فراتاريخي‌بودن قرآن را تضمين كند؟ نوشتار حاضر به روش توصيفيتحليلي پس از بيان وجوه نافي تاريخيت قرآن مانند حل پارادوكس ظاهري بيان پيام‌هاي جاودانه به‌دنبال سبب نزول خاص و تاريخي نبودن نوع مكتوبات و معاهدات بشري و تعميم اين شيوه عقلايي به قرآن، به وجوه اثبات‌كننده فراتاريخي ‌بودن قرآن مانند تعبيه سازوكار پاسخگويي به تمام مسائل نوپديد در دل قرآن با نصب مفسر معصوم، دلالت خطابات عام قرآني و نيز مبارزه نفس‌گير با فرهنگ جاهلي اشاره مي‌كند و سپس نشان مي‌دهد صنعت التفات، نتيجه‌گيري‌هاي كلي از حوادث جزئي، تجريد حوادث تاريخي از جزئيات، ضميمه كردن پيام‌هاي كلي در لابه‌لاي ذكر حوادث و غلبه جنبه هدايتي گزارش‌هاي تاريخي قرآن بر جنبه تاريخي، سازوكارهاي پيش‌بيني‌شده براي فرازماني و فرامكاني‌بودن پيام‌هاي قرآن‌اند.