اثربخشي طرح‌واره درماني بر افزايش خودكارآمدي و اميد به زندگي زنان مطلقه و تأثير آن بر كاهش الگوهاي ناسازگار اوليه فرزندان دختر آنان

پژوهش حاضر با هدف اثربخشي طرح‌واره درماني بر افزايش خودكارآمدي و اميد به زندگي زنان مطلقه و تأثير آن بر كاهش الگوهاي ناسازگار اوليه فرزندان دختر آنان انجام شد. طرح اين پژوهش آزمايشي از نوع پيش‌آزمون_ پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل كليه زنان مطلقه و فرزندان دخترشان در شهر اروميه در سال 96 بود. نمونه پژوهش شامل 30 نفر از زنان مطلقه و فرزندان دخترشان بود كه به كلينيك سلامت خانواده، تحت نظر بهزيستي استان آذربايجان غربي مراجعه كردند كه به روش هدفمند انتخاب شدند و در دو گروه آزمايش (15 نفر) و گروه كنترل (15 نفر) به‌صورت تصادفي گمارده شدند. بر گروه آزمايش، مداخله مبتني بر طرح‌واره درماني، طي 8 جلسه 90 دقيقه‌اي به‌صورت گروهي انجام شد؛ اما براي گروه كنترل، هيچ‌گونه مداخله‌اي اعمال نشد. ابزار پژوهش حاضر، عبارت بودند از پرسشنامه خودكارآمدي شي ير (1982)، پرسشنامه اميد به زندگي اشنايدر (1991) و فرم كوتاه پرسشنامه طرح‌واره‌هاي ناسازگار اوليه يانگ (1998). داده‌هاي پژوهش با آزمون تحليل كوواريانس مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه طرح‌واره درماني بر افزايش خودكارآمدي، اميد به زندگي زنان مطلقه و تعديل طرح‌واره‌هاي ناسازگار فرزندان دخترشان مؤثر واقع شده (000/0>P). طرح‌واره درماني به‌عنوان يك تكنيك مي‌تواند در بهبود خودكارآمدي و اميد به زندگي اين زنان مطلقه و تعديل طرح‌واره‌هاي ناسازگار فرزندان دخترشان مؤثر باشد.

This study aimed to evaluate the effectiveness of schema therapy on increasing self-efficacy and life expectancy of divorced women and its effect on reducing the initial maladaptive patterns of their daughters. The scheme of this experimental study was pretest-posttest with a control group. The statistical population was considered all divorced women and their daughters in Urmia in 2017. The sample consisted of 30 divorced women and their daughters who were referred to the family health clinic under the supervision of the Welfare of West Azerbaijan Province. These women were purposefully selected and divided into two experimental groups (15 people), and a control group (15 people) were randomly assigned. In the experimental group, the intervention was performed in groups of 8 sessions of 90 minutes based on schema therapy, but no intervention was applied to the control group. The instruments were Schier's self-efficacy questionnaire (1982), Schneider's life expectancy questionnaire (1991), and the short form of Young's early maladaptive schemas questionnaire (1998). Research data were analyzed by covariance. Findings showed that schema therapy has effectively increased self-efficacy, the life expectancy of divorced women, and modulating maladaptive schemas of their daughters (P<0.000). Schema therapy as a technique can effectively improve the self-efficacy and life expectancy of these divorced women and modify the maladaptive schemas of their daughters.