آسيب‌شناسي مديريت روستايي از ديدگاه مردم در روستاهاي ناحيه مركزي استان اردبيل

مديريت روستايي مجموعه‌اي از دانش، اطلاعات، فنون و مهارت‌هايي است كه با هنر مديريت، عمل برنامه‌ريزي را به‌منظور دستيابي به توسعه روستايي را سامان‌ مي دهد. بررسي اين سابقه از يك‌سو حاوي نكات قابل‌توجه در روش‌هاي اداره روستاها است و از سوي ديگر متأثر از تجربيات گذشته است كه چالش‌هاي گوناگون را به‌ويژه براي استفاده در آينده روشن مي‌سازد. مديريت روستايي از اركان اصلي و جدانشدني توسعه روستايي است؛ زيرا در نبود مديريت سازمان‌دهي‌شده در نواحي روستايي، برنامه‌هاي توسعه نيز با مشكلات بي‌شماري مواجه خواهد شد. مديريت روستايي در ايران ، با‌توجه‌به تغيير شرايط و مقتضيات زماني و ساختارهاي قبلي سنتي اعمال مديريت در مناطق روستايي نتوانسته است مشكلات را حل كند و از طرفي، ساختار مديريت جديد روستايي به‌ويژه از دهه 1970 به بعد كه مبتني بر مشاركت مردم در امور و برنامه‌ريزي از پايين به بالا است، به دلايل متعدد ازجمله بومي نشدن و مداخله گسترده دولت به‌طور كامل نهادينه نشده تا بتواند مشكلات روستاهاي امروزي را برطرف سازد. در حال حاضر مديريت روستايي در ايران با مسائل و مشكلاتي مواجه است كه نيازمند توجه از سوي مسئولين و سياست‌گذاران است. اين چالش‌ها را مي‌توان در مواردي مانند عدم تبيين مباني تئوريك، فقدان مديريت واحد روستايي، نبود منابع مالي پايدار،كم‌رنگ بودن مشاركت مردم محلي، وضعيت آموزش نيروي انساني، دسترسي به تجهيزات، ابزارها و تأسيسات جستجو نمود. بر اين اساس در مقاله حاضر ضمن ارائه شماي كلي از تحولات ساختار مديريت روستايي، به بررسي آسيب‌شناسي سيستم مديريت روستايي در روستاهاي اردبيل پرداخته شده است. روش تحقيق پژوهش توصيفي - تحليلي است و در جمع‌آوري اطلاعات از منابع كتابخانه‌اي، اسنادي و پايگاه‌هاي اطلاع‌رساني استفاده شده است. نتايج به‌دست‌آمده نشان مي‌دهد مديريت جديد روستايي با‌توجه‌به نو پا بودن نيازمند مديران كارآمدي است كه بتوانند با تكيه بر اراده مردم و حفظ ساختار اجتماعي و ارتباط رسمي و منطقي با دولت، ضامن برقراري ارتباط پايدار، دو سويه مردم و حكومت بوده و بخشي از وظيفه مديريت و تحول در جامعه را بر عهده داشته باشند.