رابطه ساختار سني جمعيت با فقر

مقدمه: كاهش فقر از اهداف مهم كلان اقتصادي هر كشور است؛ اما دستيابي به اين مهم نيازمند بررسي عوامل مؤثر بر آن است. تغيير ساختار سني جمعيت يكي از عوامل مؤثر بر كاهش فقر كشورها است. بنابراين دولتها مي‌توانند با توجه به ظرفيت كشورها و مهياكردن زمينه‌هاي لازم، حداكثر استفاده را از جمعيت خود ببرند و درنتيجه به رشد و توسعه بالا در ميان كشورها دست پيدا كنند. هدف اين مطالعه بررسي و تحليل تأثير ساختار سني جمعيت بر فقر در ايران است. روش: روش انجام اين تحقيق تحليلي-توصيفي است. ابتدا مباحث نظري و مطالعات تجربي و داده‌هاي تحقيق جمع‌آوري شده و در ادامه مدل و الگوي تحليل مناسب انتخاب شده است. سپس با روش اقتصادسنجي گشت‌آور تعميم‌يافته براي كشور ايران بين سالهاي 1396-1354 به تخمين الگوهاي موردنظر تحقيق پرداخته و درنهايت با بهره‌مندي از استنتاجهاي آماري و اقتصادسنجي به بررسي نتايج تحقيق پرداخته شده است. يافته‌ها: جمعيت وابسته كودك و سالهاي تحصيل رابطه منفي و معنادار با فقر دارند. جمعيت وابسته مسن رابطه منفي و معناداري با فقر دارد و همچنين درصد تجارت در توليد ناخالص داخلي و موجودي سرمايه فيزيكي رابطه منفي با فقر دارند. بحث: در اين تحقيق سالهاي تحصيل، درصد تجارت در توليد ناخالص داخلي و همچنين موجودي سرمايه فيزيكي بر اساس ضريب موافق تئوري هستند. اثر مثبت جمعيت مسن بر كاهش فقر نشان‌دهنده وجود پس‌انداز بالا در سنين پيري است. توجه به رشد شاغلان با تحصيلات عاليه و همچنين به‌كارگيري نيروهاي متخصص سبب افزايش بهره‌وري نيروي كار و نيز امكان خلق شيوه‌هاي نوين توليد مي‌شود كه اثرات قابل‌توجهي بر كاهش فقر داشته است.