واكاوي معناشناختي «حقيقت علويه» درآثار عرفاني امام خميني(ره)

حقيقت علويه اصطلاحي است عرفاني كه گرچه برگرفته از آثار ابن عربي و شارحينش است اما در عرفان شيعي جايگاه جدي تري يافته است. از بين عارفان شيعه ، امام خميني (ره) باپردازش اين آموزه عرفاني، بحث از آن را از حاشيه به متن مباحث عرفاني وارد نموده است. هدف از اين پژوهش به تصويركشيدن جايگاه حقيقت علويه در عرفان نظري در آثار و مكتوبات عرفاني امام خميني است. دستاوردهاي اين بررسي در چند محور زير بيان شده است: 1. منشأروايي اصطلاح حقيقت علويه، 2. عينيت حقيقت محمديه و علويه 3. حقيقت محمديه و علويه تنها مجراي عنايت و محبت حق به خلق، 4. جايگاه حقيقت علويه در عالم امر، 5. جايگاه حقيقت علويه در تكوين و تشريع، 6. سريان حقيقت محمديه وعلويه در مراتب هستي، 7. انطواء شهادت به علي (ع) در شهادت به نبي و اله، 8. حقيقت علويه، حقيقتي بي نهايت، 9. حقيقت علويه،به عنوان قلب عالم، 10.علي (ع)، باطن قرآن.