بررسي اثر ضد توموري استيگماسترول بر بيان ژنهاي MCL1 و BCLXL در مدلهاي حيواني سرطان پستان

سابقه و هدف: سرطان پستان به عنوان شايع ترين نوع سرطان در زنان است. يكي از عوامل مرگ و مير ناشي از سرطان افزايش فعاليت ضدآپوپتوزي سلول هاي سرطاني است. فيتوسترول ها گروهي از تركيب هاي طبيعي هستند كه از طريق مكانيسم هاي مختلفي سبب مهار رشد انواع سلول هاي سرطاني مي شوند. استيگماسترول به عنوان يكي از تركيب هاي گروه فيتواسترول ها داراي آثار ضدسرطاني است. در اين تحقيق اثر ضد توموري استيگماسترول بر بيان ژن هاي MCL1 و BCLXL در مدل هاي حيواني سرطان سينه بررسي شد. روش كار: در اين مطالعه تجربي، 15سر موش BALB/C در سه گروه با تومور پستان به صورت زيرپوستي پيوند زده شدند. به گروه اول دوز6 ميلي گرم بر كيلوگرم استيگماسترول و گروه دوم 20 ميلي گرم بر كيلوگرم سيكلوفسفاميد و گروه سوم (كنترل) محلول اتانول رقيق شده با PBS(1:2) به صورت داخل صفاقي (IP) تيمار شدند. حجم تومور به مدت 10 روز توسط كوليس ورنيه ديجيتال اندازه گيري شد. سپس موش ها كشته و بافت تومور آنها براي انجام و تغييرهاي بيان ژن هاي MCL1 و BCLXL با روش (Realtime PCR) بررسي شد. يافته ها: طبق نتايج به دست آمده، تيمار موش هاي توموري با استيگماسترول در مقايسه با گروه كنترل، رشد تومور را مهار مي كند. همچنين تيمار موش هاي توموري با استيگماسترول سبب كاهش بيان ژن هاي ضد آپوپتوزي (MCL1, BCLXL) با اختلاف معناداري نسبت به گروه كنترل شد ((p #60;0.001. نتيجه گيري: به نظر مي رسد كه استيگماسترول با تحقيق هاي بيشتر درباره خواص ضدسرطاني آن مي تواند به عنوان يك مكمل دارويي در درمان سرطان در كنار ساير روش هاي درماني رايج بهره ببرد.