تدوين مدل ساختاري كاهش ريسك خسارات لرزه‌اي در محيط هاي شهري مطالعه موردي: منطقه ثامن شهر مشهد

امروزه، آسيب پذيري شهرها و به خصوص بافت هاي قديمي و فرسوده در برابر زلزله، به عنوان مسئله‌اي جهاني پيش روي متخصصان رشته هاي گوناگون قرار گرفته است. لازم به ذكر است اين وضع در كشورهاي داراي ساختار طبيعي مخاطره آميز، از جمله ايران، طي دهه هاي اخير به صورتي حادتر نمود يافته است. بافت هاي فرسوده شهري به عنوان نقطه جوشش اصلي يك شهر نشان دهنده هويت آن شهر مي‌باشند، در مقابل سوانح و پديده هاي طبيعي به خصوص زلزله ناپايدار وآسيب پذيرند. پژوهش حاضر با هدف تدوين الگوي كاهش ريسك خسارات لرزه‌اي در محيط هاي شهري با در نظر گرفتن عدم قطعيت‌ها انجام شد. پژوهش پيش رو از نظر هدف كاربردي و از نظر روش توصيفي-تحليلي است. جامعه آماري پژوهش حاضر را متخصصين و كارشناسان شهري تشكيل مي‌داد. حجم نمونه در نظر گرفته شده 60 نفر بود. نتايج حاصل از اين پژوهش نشان داد كه عوامل طبيعي، كيفيت مسكن، فاصله از كاربري‌هاي ويژه و عامل جمعيتي و اقتصادي بر كاهش ريسك خسارات لرزه‌اي در محيط هاي شهري تاثير مثبت و معناداري دارد. از بين عوامل گفته شده عامل كيفيت مسكن با ضريب تاثير 0.458 داراي بيشترين تاثير و عامل جمعيتي و اقتصادي با ضريب تاثير 0.131 داراي كمترين تاثير بود.