ممانعت از ضربه بين ساختمان‌هاي مجاور تحت اثر زلزله‌هاي نزديك به و دور از گسل

تحت بار لرزه‌اي، در صورت عدم وجود فاصله‌ي كافي بين دو ساختمان مجاور، ضربه‌ي ميان ساختمان‌ها مي‌تواند عامل وقوع خسارت‌هاي فراواني باشد؛ رعايت حداقل فاصله‌ي جانبي يكي از راه‌هاي پيشگيري از اين پديده مي‌باشد. الزامات مختلفي براي رعايت حداقل فاصله‌ي جانبي لازم در آيين‌نامه‌هاي متفاوت پيشنهاد شده‌است. تفاوت‌ها‌ي‌ موجود ميان اين الزامات، نشانگر ضرورت مطالعه و بررسي مباني و ارزيابي كفايت روابط ارائه شده در مراجع مختلف مي‌باشند. با توجه به توضيحات فوق در اين مقاله، روابط پيشنهادي در استاندارد 2800 ايران (ويرايش چهارم)، آيين‌نامه‌ي بين‌المللي IBC-2009، آيين‌نامه‌ي ساختماني اروپا EC8 ، و آيين‌نامه‌ي ساختماني كانادا NBCC-2005 براي جلوگيري از ضربه‌ي ساختمان‌هاي مجاور بررسي و كفايت آنها با مقادير تحليلي درز انقطاع ارزيابي شد. مدل‌هاي اجزاي محدود براي 25 ساختمان مختلف 1 تا 13 طبقه‌ي فولادي و بتن مسلح با سيستم‌هاي مختلف ايجاد و تحريك‌هاي زلزله به صورت دو مجموعه‌ي 7 شتاب‌نگاشتي نزديك به و دور از گسل مقياس شده جهت انطباق با طيف طرح اعمال گرديدند. طبق نتايج حاصل، عدم تفكيك ساختمان‌هاي تيپ از ساختمان‌هاي غيرتيپ در استاندارد 2800 ايران و همچنين اعمال معيار SRSS براي هر دو حالت يا اعمال ضريب 0/7 بر جابجايي غير‌خطي هر ساختمان غير تيپ نيازمند اصلاح بود. همچنين، محاسبه‌ي درز انقطاع براي زلزله‌هاي دور از گسل و نزديك به گسل بايد متفاوت باشد. در سيستم قاب خمشي متوسط، معيار SRSS براي زلزله‌هاي دور از گسل و معيار جمع مستقيم جابجايي‌هاي غير خطي براي زلزله‌هاي نزديك به گسل مناسب‌ بوده و معيار يك صدم ارتفاع در سيستم مهاربندي پيشنهاد گرديد.