سياست و حكومت سعادت گرا در انديشه فارابي و آيت‌الله خامنه‌اي

سخن گفتن از جامعه ‌سعادت‌گرا در نزد انديشمندان سياسي يكي از راه‌هاي پي بردن به انواع نظام سياسي مطلوب در جوامع مختلف است. اين موضوع در نزد انديشمندان اسلامي كه مسأله سعادت هم در قرآن و هم در سنت مطرح شده است، از اهميت خاصي برخوردار است. پژوهش حاضر درصدد است تا به سياست و حكومت ‌سعادت‌گرا در انديشه فارابي و آيت الله خامنه اي بپردازد. فرضيه پژوهش حاضر اين است كه سياست و حكومت ‌سعادت‌گرا  در انديشه فارابي مبتني بر وجود صفات و ملكات اخلاقي در نزد رهبران سياسي و آحاد جامعه و در نزد آيت الله خامنه اي بر نقش حكومت در تأمين نيازهاي مادي و معنوي مردم استوار است. بر مبناي يافته هاي پژوهش، رويكرد فارابي به سياست و حكومت ‌سعادت‌گرا تلاشي براي تأسيس نظام سياسي مطلوب و آرماني است كه الگوي حكومت رسول الله (ص) را همراه با خرد يوناني در سر دارد و پشتوانه اي فكري براي انديشه ولايت فقيه محسوب مي شود. اما الگوي مدنظر آيت الله خامنه اي، در مرحله تأسيس نظام سياسي و اقدامي براي ساختن تمدن نوين اسلامي در عصر حاضر است. حكومتي مي‌تواند ‌سعادت‌گرا باشد كه نيازهاي مادي و معنوي مردم را تأمين و از الگوي سكولاريسم غربي نيز مجزا باشد. سعادت پسيني و قصوي در انديشه فارابي و حيات طيبه در زندگي دنيوي و اخروي در انديشه آيت الله خامنه اي محور سياست ‌سعادت‌گرا هستند. در پژوهش حاضر از روش توصيفي-تحليلي و مراجعه به متون و آثار فارابي و بيانات آيت الله خامنه اي استفاده شده است.