بررسي عملكرد چهاردهۀ جمهوري اسلامي ايران در تحقق امر حقوق شهروندي ؛ موانع و چالش ها

هدف اين پژوهش بررسي مفهوم حقوق‌شهروندي پسا انقلاب اسلامي است كه در اداور مختلف  تعريفي دوگانه داشته است. ازيك‌سو بنا براصل جهموريت و استقلال، حقوق‌ِملت به رسميت شناخته مي شود و ازسويي برطبق مفاد قانون اساسي، واژه شهروندي و حقوق شهروندي به طور مستقيم مورد بحث قرار نگرفته است، بنابراين جامعه و حاكميت ج.ا. ايران نيازمند نگرشي دقيق‌تري دارد. نوشتار حاضر بر مبناي نظريه برايان ترنر براي فهم شهروندي وحقوق شهروندي در دوره جمهوري اسلامي و با بهره‌گيري از اسناد و منابع كتابخانه اي و روش توصيفي تحليلي درصدد پاسخ به اين سوال است، كه چرا مفهوم حقوق‌شهروندي در دوران پساانقلاب اسلامي هيچ‌گاه نتوانسته تعريف درست و دقيقي را دريافت كند و عوامل و موانع‌تحقق اين امر براساس نظريه‌ترنر چه بوده است. اين پژوهش در پي يافتن علل و موانعي است كه موجب عدم تحقق حقوق شهروندي در جمهوري اسلامي گرديده است.  دستاورد پژوهش گوياي اين است كه به‌رغم تلاش دولت‌ها در تحقق اين امر، به دليل عدم اجماع نخبگاني، نبود تعريف صريح در قانون اساسي، بي‌توجهي به نهادهاي غيردولتي و تفرق در ايجاد هويت سياسي و اجتماعي واحد درميان جامعه موجب گرديد تا درطي اين چهار دهه حقوق شهروندي نتوانست در جامعه ايران به طور كامل تحقق يابد.