بررسي دهري منشي در شعر معاصر با رويكرد به اشعار نادر نادرپور، فريدون مشيري، نصرت رحماني

زمينه و هدف: در نهاد ادبي شعر معاصر، با گسست از ادبيات كلاسيك و تغييرات فرهنگي اجتماعي بعد از مشروطه، مضامين مادي گرايي، دنياگرايي، و دهري منشي رشد كرد. برخي شاعران صرفاً به زندگي دنيايي اهميت دادند و به زندگي و روزگار نگرشي مادي داشتند. در اين مقاله با هدف تحليل دهري منشي در شعر معاصر، برجسته ترين مؤلفه هاي آن در شعر سه شاعر بررسي شده است. روش مطالعه: روش نگارش مقاله توصيفي تحليلي است. جامعۀ آماري تحقيق نيز شامل اشعار نادر نادرپور، فريدون مشيري و نصرت رحماني است. يافته ها: مضامين دهري منشي در اشعار هر سه شاعر، بويژه در دورۀ اول شاعري در دهۀ سي، فراواني سبكي دارد. نگرش آنها به زندگي اين جهاني، ارتباط با معشوق، خداباوري و جهان ديگر، تحت‌تأثير مادي گرايي است. لذت جويي با عشقهاي جسماني و اروتيك ، ميخانه پرستي و افيون، پوچي زندگي و تمام شدن با مرگ، بي اعتقادي به جهان ديگر، خداناباوري، شكايت از روزگار، و مرگ انديشي برجسته ترين مؤلفه هاي دهري منشي در شعر آنها ميباشد. در مقايسۀ شاعران مؤلفه هاي دهري منشي در شعر نصرت رحماني از نادرپور و مشيري، بيشتر است. نتيجه گيري: دهري منشي در ادبيات معاصر ايران، بويژه در دهۀ سي بعد از كودتاي 28 مرداد سال 1332، در سبك فكري شاعران ديده ميشود. برخي شاعران با گرايش مادي به انسان، خدا و جهان مينگرند و علت همه چيز را در روزگار ميجويند.