كاربرد زمان واكنش معنايي در تفكيك افراد فريبكار و غيرفريبكار

شناخت و تحليل ذهن و رفتار انسان، داده‌هاي پربهايي را براي كشف مجرمين و رهايي افراد بي‌گناه به دست مي‌دهد. فعاليت شناختي مرتبط با فريبكاري را مي‌توان با روش‌ سنجش زمان واكنش معنايي، به‌عنوان هم بسته رفتاري فعاليت شناختي، ارزيابي كرد. هدف اين پژوهش تعيين تفاوت زمان واكنش معنايي در افراد با و بدون فريبكاري (دروغ‌گويي)  بود و اين مسئله مورد بررسي قرار گرفت كه آيا ممكن است با به‌كار گيري يك ابزار دقيق براي اندازه‌گيري زمان پاسخ افراد به سؤالات خاص در مورد صحت و سقم پاسخ‌هاي آنان نتيجه‌گيري كرد. در اين پژوهش اين زمان با استفاده از تكليف اندازه‌گيري زمان واكنش معنايي كه يك برنامۀ رايانه‌اي است اندازه‌گيري ‌شد. اين پژوهش با توجه به اهداف آن از نوع بنيادي- كاربردي و از نظر شيوه جمع‌آوري داده‌ها از نوع نيمه آزمايشي با اندازه‌گيري‌ مكرر بود. نمونه تحقيق 28 نفر از افراد در دسترس بودند كه در سال 1399 با رضايت در اين طرح مشاركت كردند. متغيرهاي پژوهش شامل متغير مستقل موقعيتي با دو وضعيت:1) فريبكاري؛ 2) بدون فريبكاري. متغير وابسته زمان واكنش معنايي و متغيرهاي كنترل، جنسيت مذكر، سن بالاي بيست سال، تحصيلات بالاي ديپلم و راست دستي، بود. در اين پژوهش زمان دقيق درنگ در پاسخ به سؤالات با دقت هزارم ثانيه محاسبه شد و براساس نتايج حاصله، فرضيه پژوهش كه عبارت بود از زمان واكنش معنايي در پاسخ‌‌هاي فريبكارانه (دروغ) به سؤالات، طولاني‌تر از پاسخ‌هاي غيرفريبكارانه (راست) است با سطح معناداري 0.001 تأييد ‌شد.